Σύμφωνα με ένα γαλλικό έθιμο, την παραμονή των Χριστουγέννων, συνηθιζόταν ο « αφέντης » του σπιτιού να φέρνει στο σπίτι ένα τεράστιο κορμό δέντρου, που ονομαζόταν « κορμός των Χριστουγέννων ». Ανήμερα τα Χριστούγεννα, το βάζανε στο τζάκι, αφού είχαν προηγηθεί κεράσματα, προσευχές και ράντισμα του κορμού με λάδι, αλάτι και ζεστό κρασί. Λέγεται πως οι στάχτες του κορμού είχαν την ικανότητα να προστατεύουν το σπίτι από τους κεραυνούς και τα « κακά πνεύματα ». Η επιλογή του είδους του ξύλου, οι τρόποι ανάμματος και η διάρκεια της καύσης αποτελούσαν μία πραγματική τελετή, η οποία διέφερε από περιοχή σε περιοχή.

Ο κορμός των Χριστουγέννων συγκέντρωνε λοιπόν, όλους τους ενοίκους του σπιτιού, γονείς, παιδιά, υπηρέτες, γύρω από την οικογενειακή εστία. Πολλές φορές, κορμοί Χριστουγέννων χαρίζονταν στους φτωχούς την παραμονή έτσι ώστε, ακόμα και στις πιο ταπεινές καλύβες, να αγρυπνούν γύρω από εστίες όπου καίγονταν κούτσουρα οξιάς ή βελανιδιάς. Η πόρτα έμενε ανοιχτή για τους φτωχούς που ζητούσαν μια γωνιά να κουρνιάσουν. Τους πρόσφεραν επίσης μπύρα, μηλίτη, κρασί και μια θέση στο οικογενειακό τραπέζι.

Η καλή γιαγιά διηγούνταν ιστορίες και σταματούσε μόνο για να χτυπήσει με το φτυαράκι τα κούτσουρα στο τζάκι και να δυναμώσει τη φωτιά, λέγοντας « Bonne année, bonnes récoltes, autant de gerbes et de gerbillons ». Κι αυτή η φωτιά, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, θα έπρεπε να διαρκέσει τρεις ημέρες. Σε κάποιες περιοχές (Normandie, Lorraine, Bourgogne) ονόμαζαν το ξύλο αυτό και « le tréfeu », στα λατινικά tres foci = trois feux = τρεις φωτιές.

Με την εξαφάνιση των μεγάλων καμινάδων και τζακιών, στη σύγχρονη Γαλλία, ο κορμός των Χριστουγέννων παραμένει μόνο ως γλυκό, του οποίου το σχήμα θυμίζει κορμό δένδρου

Μίρκα Μπλάνου Γ3