Το θέατρο είναι μια μορφή πολιτισμού. Αναπτύσσει τη φαντασία μας, μας προσφέρει γνώσεις, μας κάνει να

ταυτιζόμαστε με τους ήρωές του και γεμίζει την ψυχή μας με ομορφιά. Γι’ αυτό και οι μεγάλοι θα πρέπει να

φέρνουν εμάς,τα παιδιά, σε επαφή με αυτό από μικρή ηλικία, ώστε να επωφελούμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτό.

Την αξιόλογη θεατρική παράσταση «Το καπλάνι της βιτρίνας» παρακολούθησε το σχολείο μας την Κυριακή 20/12/2015 στο θέατρο Βρετάνια στην Αθήνα.» Το έργο, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη, μας παραπέμπει στην εποχή της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, όταν οι κομμουνιστές διώκονταν και εξορίζονταν για τις ιδέες τους , ενώ οι άριστοι μαθητές των σχολείων οργανώνονταν απ΄ το καθεστώς στις φασιστικές νεολαίες της Ε.Ο.Ν. Η ταραγμένη αυτή εποχή με μια διχασμένη – ως συνήθως- Ελλάδα ζωντανεύει μέσα από την καθημερινότητα μιας οικογένειας που ζει στην επαρχία. Σε βασικούς ρόλους οι δύο κόρες της οικογένειας που μεγαλώνουν με τις φανταστικές και φιλελεύθερες ιστορίες του θείου Νίκου που έχουν ως πρωταγωνιστή το καπλάνι-ένα βαλσαμωμένο τίγρη που κοσμεί τη μεγάλη σάλα του σπιτιού

τους. Τα καλοκαίρια των κοριτσιών στο εξοχικό τους στο Λαμαγάρι μας μεταφέρουν στην ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας που θα μετατραπεί σύντομα σε ωριμότητα , αφού τα παιδιά αναλαμβάνοντας ρόλους ενηλίκων θα εμπλακούν ενεργά στην ιστορική πραγματικότητα , διαλέγοντας το καθένα «το στρατόπεδο » στο οποίο θέλει να ανήκει. Στο τέλος , όμως, θα θριαμβεύσει στις ψυχές τους η δημοκρατία και η ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο .

Γενικά, η παράσταση ήταν εξαιρετική! Οι ηθοποιοί ενσάρκωναν με πειστικότητα τους ρόλους τους , ενώ η

σκηνοθεσία ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη. Τα σκηνικά άλλαζαν γρήγορα , η σκηνή περιφερόταν ανάλογα με τις ανάγκες του έργου , ενώ η βιτρίνα με το καπλάνι που κατέβαινε από ψηλά μας άφηνε άναυδους! Τα κοστούμια απέδιδαν τέλει α το ενδυματολογικό ύφος της εποχής , ενώ τα οπτικά και ηχητικά εφέ μας

ταξίδευαν σε άλλους τόπους και χρόνους,διαμορφώνοντας ανάλογα και τα συναισθήματά μας. Το μόνο αρνητικό εξαιτίας -φαντάζομαι-της οικονομικής κρίσης ήταν ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί έπρεπε να υποδυθούν δύο ή και τρεις ρόλους.

Προσωπικά, η θεατρική απόδοση του μυθιστορήματος «Το καπλάνι της βιτρίνας» με γοήτευσε και με έκανε να θέλω να προσεγγίσω την ιστορία της Άλκης Ζέη και μέσα από το βιβλίο.

Παναγιώτης Παζιώνης ,Β4

21-12-2015