Το κείμενο  αναφέρεται στον πόθο του νεαρού αγοριού να καβαλήσει το ολοκαίνουριο ποδήλατό του, που με

τόσο μόχθο είχε αποκτήσει.Μας δείχνει την επιμονή του σε ένα στόχο, ο οποίος στέφθηκε με απόλυτη

επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται και η στενή σχέση των γειτόνων τη μεταπολεμική εποχή, πράγμα

που εντυπωσιάζει τους αναγνώστες.Μέσα από την ιστορία του αγοριού, μας γίνεται γνωστό

πώς η ελπίδα και μόνο αρκεί για να μας ωθήσει να προσπαθούμε συνεχώς και να μην τα παρατάμε σε ό,τι

κι αν κάνουμε. Ο απρόσωπος ήρωας της ιστορίας μας,«στερήθηκε τα πάντα: το σινεμά, το ποδόσφαιρο, ακόμα και το τσιγάρο που τραβούσε πότε πότε, στη ζούλα. Στο μηχανουργείο δούλευε υπερωρίες, τσακιζότανε στη δουλειά, γύριζε το βράδυ λιώμα από την κούραση, μα τ’ όνειρο του τού έδινε

κουράγιο και δε λύγιζε».Στη συνέχεια, λίγα δεύτερα πριν το μοιραίο ατύχημα, το οποίο θα στοίχιζε τη

ζωή στο μικρό αγόρι, οι άνθρωποι που στέκονταν στην εξώπορτα της αυλής, βλέποντας το φορτηγό να πλησιάζει, προσπάθησαν να προειδοποιήσουν τον νέο για το τι μέλλεται να του συμβεί και να τον προστατέψουν, φανερώνοντάς μας πως εξακολουθούσαν να πιστεύουν και να ελπίζουν στη σωτηρία του («…είδε τα χέρια τους που σαλεύανε ακόμα πιο ψηλά, άκουσε τις φωνές τους ακόμα πιο δυνατές, θάρρεψε πως ήτανε από τον ενθουσιασμό τους που είχε κορυφωθεί…»).

Παρ’ όλα αυτά η δυσάρεστη έκβαση της ιστορίας αποδεικνύει πως η ιδανικότερη στιγμή για να πεθάνει το αγόρι ήταν αυτή που ζούσε το όνειρό του και ήταν πραγματικά ευτυχισμένος με όλους όσους παρακολουθούσαν την πορεία του καθηλωμένοι να ελπίζουν σε εκείνον… Όμως, το τέλος της ιστορίας

δεν παύει να είναι αισιόδοξο, με τον συγγραφέα να αναζητά την ελπίδα σε έναν άλλο κόσμο να υπονοεί πως εξακολουθεί να υπάρχει: «…άξαφνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ήρθε μπροστά στα μάτια του, άξαφνα ολάκερος ο κόσμος γίνηκε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.»