Ζωή : Eίναι δεκαέξι χρονών και μεγαλώνει μέσα στις κακουχίες της Κατοχής.

Ειρήνη : Σπουδάζει Φιλοσοφική, μόλις αρχίζει ο πόλεμος. Είναι τολμηρή, αφού δε διστάζει να αναμιχθεί σε ό,τι συμβαίνει, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες.

Πατέρας : είναι ένας άνθρωπος πειθαρχημένος, αφού έχει αρχές, τις οποίες τηρεί, τόσο ο ίδιος, όσο και τα παιδιά του.

Έμμα : είναι η μητέρα της Ζωής. Μέσα της επικρατεί η γαλήνη. Έχει διαφορετική φιλοσοφία και νοοτροπία. Αγαπάει τα παιδιά της και θέλει να είναι πάντα δίπλα τους και να τους υποστηρίζει σε κάθε απόφασή τους.

Το βιβλίο αναφέρεται στην Κατοχή. Είναι μία σκοτεινή εποχή, όπου ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να επιβιώσει στις κακουχίες της Κατοχής. Όλοι επιθυμούν την πολυπόθητη ελευθερία. Το χειρότερο είναι ότι μέσα σε όλες αυτές τις συνθήκες ζουν και τα παιδιά, τα οποία φοβούνται και κλαίνε, καθώς φοβούνται το αύριο. Δε λείπουν φυσικά οι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, πουλώντας διάφορα αντικείμενα συναισθηματικής αξίας για λίγο φαγητό, όπως η γειτόνισσα της οικογένειας. Η Ζωή, η ηρωίδα αυτού του μυθιστορήματος, θα συμμετάσχει ενεργά και εκείνη στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Ωστόσο θα γνωρίσει ποιο είναι το δίκιο και ποιο το άδικο, θα προβληματιστεί, θα ερωτευτεί, θα ωριμάσει και, το κυριότερο, θα αγωνιστεί μέχρι να φτάσει είκοσι χρονών και να γνωρίσει ένα νέο κόσμο.

Το κεντρικό μήνυμα του κειμένου είναι να γνωρίσουμε την ιστορία του τόπου μας και να καταλάβουμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν τη μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε άλλο υλικό αγαθό.

Η σκηνή που μου άρεσε περισσότερο ήταν όταν ο πόλεμος είχε τελειώσει και η μητέρα της Ζωής είχε αρρωστήσει. Σε αυτήν τη σκηνή βλέπουμε την αγωνία της Ζωής για τη μητέρα της, καθώς κοιτούσε έξω από το παράθυρο, ενώ το σώμα και η σκέψη της είχε αποκοπεί από το χώρο και το χρόνο. Άρχισε να αναπολεί τις παλιές εποχές, όταν οι μέρες της μητέρας της ήταν τόσο φωτεινές. Τότε παρακαλούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω, για να ξαναγίνει παιδί. Θυμόταν επίσης που τις νύχτες στο κρεβάτι της ήθελε να έχει τη ρόμπα της στα χέρια της, ώστε να τη μυρίζει. Συχνά παρακαλούσε να αρρωστήσει, για να μείνει στο κρεβάτι, νιώθοντας το χέρι της μητέρας της στο μέτωπό της.

Αυτή η σκηνή μου άρεσε περισσότερο, γιατί ήταν αρκετά συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε και

θυμόταν η Ζωή τις ομορφότερες στιγμές της ζωής της μαζί με τη μητέρα της.

Η Ζωή είναι μία κοπέλα, η οποία μεγαλώνει και ενηλικιώνεται μέσα στα δεινά της Κατοχής. Αρχικά θα την χαρακτηρίζαμε φοβισμένη, αφού ήταν προετοιμασμένη για το μεγάλο πόλεμο που θα γινόταν. Μέσα της κυριαρχεί η απορία γιατί να γίνονται όλα αυτά και αν θα καταφέρει η οικογένειά της και η ίδια να επιβιώσει. Ωστόσο, είναι ενθουσιασμένη με τον πρώτο της έρωτα, τον Περικλή. Αργότερα παρατηρούμε πως είναι αρκετά αθώα και ανυποψίαστη, αφού καθυστερεί να καταλάβει την πραγματικότητα με τη μητέρα της. Στο τέλος όμως διαπιστώνουμε ότι είναι αρκετά ώριμη και έτοιμη, ώστε να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή.