Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου μας εμπνέονται και δημιουργούν !

Με αφορμή τη μελέτη του  δημοτικού  τραγουδιού ¨Του γιοφυριού της Άρτας ¨μάς δίνεται  η ευκαιρία να αντικρίσουμε και  να απολαύσουμε το Γιοφύρι της Άρτας αλλιώς , με μιαν αλλιώτικη έκβαση.

 

«Ένας πιχάει με το μιστρί κι ο άλλος με τον ασβέστη» και τότε ο πρωτομάστορας γοργά μπαίνει στη καμάρα και δίνει εντολή, να κλείσουν τ΄ άνοιγμα στο γιοφύρι . Σαστισμένοι οι μαθητάδες  κλείνουν το άνοιγμα  όπου ’ναι μέσα η Λυγερή κι ο Πρωτομάστοράς και ξεσπάνε σε κλάματα και λυγμούς.

Τότε τον λόγο παίρνει η Λυγερή και λέει : -Ω άντρα μου, μαζί μου καταδικάζεσαι να ριζώσει της Άρτας το γεφύρι. Θυσίασες  εμένα,  αλλά η αγάπη που μου τρέφεις δε σε αφήνει να ζήσεις δίχως εμένα την υπόλοιπη ζωή σου.Χτίστηκες  μαζί μου, αν και το δικό σου το γραφτό δεν ήτανε αυτό. Πρώτος θα ήσουν, ο περισσά  σεβάσμιος και ο πιο γενναίος,  που πάνω από όλα το καλό του τόπου θα ΄βαζε…όμως τώρα είσαι αυτός που χτίστηκε μαζί με την αγαπημένη του.

Τον λόγο παίρνει ο Πρωτομάστορας και της απαντάει. – Μαζί σου λυγερή θέλω να μείνω. Εσύ ’σαι η μοίρα μου και συ το ριζικό μου!  Ό,τι γραμμένο για σένα έχει η ζωή, τότε και για μένα το ίδιο, χωρίς εσένα τίποτα δε θα ’χε αξία ούτε η δόξα ούτε ο σεβασμός. Μαζί σου στη ζωή, μαζί σου και στον θάνατο.

Ευθύς αμέσως ο καλύτερος μαθητής του πρωτομάστορα παίρνει τον λόγο και τους αποκρίνεται

 - Αφέντη , πρωτομάστορα,  αλίμονο,  δε γίνεται να σας καταδικάσουμε σ’ ένα τέτοιο θάνατο που σε κανέναν δεν αξίζει. Θέλω τη δική σου εντολή για να σας βγάλω έξω και να φύγετε από την Άρτα να ζήσετε μαζί ευτυχισμένοι αλλού σε ξένα μέρη , γιατί μια αγάπη σαν και τη δική  σας είν ’κρίμα να χαθεί.

Κι ο  Πρωτομάστορας αποκρίνεται με δάκρυα στα μάτια. – Αυτό που λες δεν γίνεται, άξιε μαθητή μου, το έργο θα συνεχιστεί, ώσπου να μην ξαναπέσει το γιοφύρι. Αυτό είναι το τίμιο και το σωστό, μη σε νοιάζει και θα βρούμε εμείς την άκρη μας, μόνο μη στεναχωριέσαι, γιατί μου σπαράζεις την καρδιά. Μια χάρη μονάχα  σου ζητώ,σ’  όλους διάδωσε τη θυσία που κάναμε εγώ και η γυναίκα μου για να μην ξεχαστεί ποτέ στο πέρασμα των χρόνων.

- Μην βαρυθυμείς , δάσκαλε μου, και μνημείο θα σας χτίσουμε να βλέπουν όλοι οι περαστικοί τους ήρωες μας!

 Αυτά είπαν και ξεψυχήσαν, η Λυγερή κι ο πρωτομάστορας .

 

Δανάη Ματζιούνη

Μαθήτρια της Γ2 τάξης

Επιμέλεια : Μάγδα  Χαρταμπίλα ( Φιλόλογος)