ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑ:
Ήταν κάποτε, σε μια επαρχία, ένας δάσκαλος του δημοτικού. Μια μέρα, Δευτέρα ήταν, έκανε μάθημα στους μαθητές του για την αγάπη προς τους γύρω μας.
- Γι’ αυτό παιδιά πρέπει να αγαπάτε τους γύρω σας και όχι να τους μισείτε!
- Μα κύριε πως γίνεται να μην μισούμε κάποιον, που δεν συμπαθούμε ή μας έχει κάνει κάτι κακό;
Ο δάσκαλος τότε, σηκώνεται από την καρέκλα του και κοιτάζει τους μαθητές. Τους λέει πως είχαν μια εργασία για την επομένη βδομάδα. Ο καθένας τους θα είχε στην πλάτη του ένα σακί στο οποίο θα έβαζε τόσες πατάτες, όσες ο αριθμός των ατόμων που μισούσαν και θα πήγαιναν με αυτό το σακί παντού, για μια εβδομάδα.
Περνά η βδομάδα, και τα παιδιά επιστρέφουν στο σχολειό, με μια μεγάλη βρώμα να βγαίνει από τον κάθε σάκο. Οι πατάτες είχαν χαλάσει, μουχλιάσει και είχαν βαρύνει. Ο δάσκαλος, χαμογέλασε αμυδρώς.
- Καλημέρα σας, για να δούμε την εργασία σας.
- Κύριε δεν αντέχω άλλο, οι πατάτες βρωμάνε και με πονάει η πλάτη μου.
- Και έμενα κύριε.
Όλοι οι μαθητές παραπονούνταν για τις χαλασμένες πατάτες στην πλάτη τους. Ο δάσκαλος λοιπόν, αρχίζει να ρωτάει τους μαθητές του, πόσες πατάτες είχαν μέσα στο σακί. Ο ένας λέει 7, ο άλλος 5 , ο άλλος δώδεκα. Ένα όμως παιδί παρέμεινε σιωπηλό.
- Εσύ παιδί μου, γιατί δεν παραπονιέσαι.
- Γιατί εγώ κύριε, δεν μισώ κάποιον, δεν έχω καμία πατάτα. Ούτε πονάει η πλάτη μου, ούτε βρώμα. Όμως, μυρίζω τους άλλους και με ενοχλεί.
Ο δάσκαλος χαμογέλασε και χειροκρότησε τον μαθητή. Οι υπόλοιποι απορούσαν.
- Παιδιά μου, ο συμμαθητής σας σήμερα μας έδωσε το πιο σπουδαίο μάθημα, πιο σπουδαίο από ότι θα σας μάθω ποτέ εγώ. Όταν δεν μισούμε τους γύρω μας, είμαστε καθαροί και νιώθουμε μόνο καλά πράγματα. Αντιθέτως, όταν μισούμε, αύτη «βρώμα» από τις «πατάτες» δεν βρωμίζει και βαραίνει μόνο εμάς και την ψύχη μας, αλλά βγαίνει και το «μυρίζουν» και οι γύρω μας και τους διώχνει μακριά μας. Κρατείστε λοιπόν τις καρδίες σας και τις σκέψεις σας καθαρές και γίνεται «ευωδιαστοί» και ευχάριστοι για τους γύρω σας.
Στέλιος Γωνιωτάκης, Β4
