Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές όλων των εποχών. Γεννημένος στις αρχές του 2Οου αιώνα, έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός, ενώ το 1975 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας.
Αφού γύρισε στην Αθήνα, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γράφτηκε στην Νομική σχολή, την οποία δεν τελείωσε ποτέ. Εκείνο τον καιρό έμαθε και ο ίδιος πως έχει φυματίωση, ενώ συνέχισε να εργάζεται ως βοηθός βιβλιοθηκαρίου.
“Η αρρώστια με έδεσε με το χαρτί. Ήταν το μόνο που δεν με εγκατέλειπε.”
…Αναγκάστηκε να νοσηλευτεί το 1927 για έναν μήνα, έμεινε αργότερα για 3 χρόνια στο σανατόριο «Σωτηρία», όπου έγραψε ποιήματα που δημοσιεύτηκαν στο παράρτημα της Εγκυκλοπαίδειας «Πυρσός». Μετά το 1931 οπού επέστρεψε στην Αθήνα, προσπάθησε να ακολουθήσει διάφορες τέχνες, αφού συμμετείχε και σκηνοθέτησε παραστάσεις και ασχολήθηκε με τον χορό.
Το 1937, αφού νοσηλεύεται ο ίδιος, γράφει το «Το τραγούδι της αδελφής μου», λόγω της αρρώστιας της αδερφής του Λούλας.
Την ίδια χρονιά έγινε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνώ
ν, στην οποία έγινε και πρόεδρος στα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Η περίοδος που ακολουθεί μετά το 1938 χαρακτηρίζεται από πολλαπλές εξορίες και διωγμούς, κυρίως για τις πολιτικές του απόψεις. Πρώτη του εξορία είναι στην Λήμνο.
Ρωμιοσύνη
Γράφτηκε την περίοδο 1945–1947 (τυπώθηκε όμως το 1954) και αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και διαχρονικά έργα του Ρίτσου.
Έχει ως θέμα τον Εμφύλιο αλλά και την κατοχή, ενώ αποτυπώνει τις πληγές του ελληνικού λαού. Ένας ύμνος στην Αντίσταση, στον απλό λαό, στη δύναμη της αξιοπρέπειας.
Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος, καθώς η «Ρωμιοσύνη» αντιπροσωπεύει τον λαό που αντιστέκεται, πέφτει αλλά σηκώνεται και ζει μέσα από τους αγώνες του.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα :
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό…»
