Ροδή Ο.
Ένα αναμφισβήτητα συχνό ερώτημα της σημερινής εποχής είναι αν η αναπηρία θεωρείται τελικά ως μια κατάσταση μη κανονική και περίεργη, που δεν αρμόζει δηλαδή στην υπόλοιπη «φυσιολογική» κοινωνία . Σίγουρα, όλοι γνωρίζουμε πως για αρκετούς ανθρώπους η απάντηση είναι δυστυχώς καταφατική, όμως το σημαντικότερο είναι να βρεθεί ο λόγος που μέχρι και σήμερα υπάρχουν και υποστηρίζονται τέτοιες απόψεις. Προφανώς, δεν είναι πιθανόν να υπάρχει πάντα ομοφωνία και είναι απόλυτα λογικό οι απόψεις να διίστανται τις περισσότερες φορές, όμως σε θέματα όπως το συγκεκριμένο, μία είναι η ορθή απάντηση, το ορθό σκεπτικό και η ορθή νοοτροπία.
Αρχικά, πιστεύω πως οι σχολιασμοί και τα βλέμματα που στρέφονται στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ζητήματα αναπηρίας είναι πρώτα από όλα υποτιμητικά αλλά εξίσου και ανήθικα . Βέβαια, όλα αυτά ξεκινούν από το γεγονός ότι δεν υπάρχει η απαραίτητη προσβασιμότητα σε μέρη όπως τα κέντρα ψυχαγωγίας όπου η πλειονότητα τείνει να περνάει τον ελεύθερό της χρόνο. Επομένως λόγω αυτού, δεν τους συναντάμε καθημερινά ώστε να υπάρχει αλληλεπίδραση, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αντιδραστικές και προσβλητικές συμπεριφορές που βλάπτουν την εικόνα του κοινωνικού συνόλου .
Πιο συγκεκριμένα, μιλώντας για τη χώρα μας το ζήτημα της προσβασιμότητας, είναι σχεδόν ολοκληρωτικά παραμελημένο. Ένα έντονο παράδειγμα είναι οι ράμπες των λεωφορείων που συνήθως δεν περιλαμβάνονται καν, αλλά ακόμα και όταν περιλαμβάνονται, δεν είναι εφικτό να χρησιμοποιηθούν καθώς οι οδηγοί δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Συνεπώς, το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι ζουν σε διαφορετικές συνθήκες, δεν σημαίνει πως είναι δίκαιο να μην έχουν την δυνατότητα να ζήσουν όπως όλοι οι υπόλοιποι και φυσικά δεν σημαίνει πως πρέπει να δέχονται διαφορετική αντιμετώπιση. Προσωπικά πιστεύω πως η αναπηρία εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει αντλήσει την αναγκαία προσοχή και δεν έχουν γίνει προσπάθειες ικανές , ώστε να καταπολεμηθεί αυτή η κοινωνική ανισότητα.
Συνοψίζοντας, θα ήταν πολύ σημαντικό να εξαλειφθούν οι διακρίσεις που γίνονται κάθε φορά ,που ο κόσμος συναντάει ένα αναπηρικό αμαξίδιο ή έναν τυφλό άνθρωπο, διότι η χώρα μας και κάθε χώρα χρειάζεται να αποδεχτεί πως μπορεί να μην είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά αναντίρρητα είμαστε όλοι ίσοι, ανεξαρτήτως της εξωτερικής μας εμφάνισης ή των μοναδικών ιδιαιτεροτήτων μας. Ίσως το ιδανικό θα ήταν πριν κρίνουμε, να δώσουμε μια ευκαιρία να δούμε την αληθινή τους πλευρά και να μην βγαίνουν βιαστικά και επιφανειακά συμπεράσματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
