Στις μέρες μας, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που πλήθος μεταναστών , λαθρομεταναστών και προσφύγων την έχουν καταπνίξει, σε μια χώρα ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση , με έντονο το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, το γιγαντιαίο πρόβλημα του ρατσισμού, οξύνεται ανεξέλεγκτα. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα παρατηρήσουμε πως πολυάριθμοι είναι οι παράγοντες που οδηγούν στη μεγέθυνση αυτού του προβλήματος. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος παραμένει αδρανής.

Ξεκινώντας από τον πολιτικό και οικονομικό χώρο, αξίζει να σημειωθεί πως τα δικαιώματα που έχει ο κάθε άνθρωπος , ανεξαρτήτου χρώματος και φυλής, που υπάρχουν λόγω του δημοκρατικού πολιτεύματος, καταπατώνται. Η ισότητα και η αξιοκρατία έχουν γίνει έννοιες » προς εξαφάνιση» καθώς η πολιτεία παρά το καθήκον της , δεν διαφυλάσσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτσι, πολλές φορές υπάρχει εκμετάλλευση των αδυνάτων για οικονομικό συμφέρον ,δίνοντάς τους τις πιο κοπιαστικές δύσκολες ή ακόμα ταπεινωτικές δουλειές χωρίς ένα αντάξιο μισθό ή ακόμα και χωρίς μισθό. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν δίνεται η ευκαιρία σ’αυτές τις αδύναμες ομάδες να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους , να δείξουν στη νέα αυτή χώρα που ζουν, τις δυνατότητες τους που θα μπορούσαν ίσως να την ωφελήσουν. Δεν τους δίνεται η ευκαιρία για ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους. Το φαινόμενο του ρατσισμού δεν πλήττει μόνο τη χώρα την οποία έχουν επισκεφτεί μετανάστες και πρόσφυγες αλλά ακόμα υποβαθμίζει τη ζωή στις ταλαιπωρημένες χώρες του κόσμου.

Όσον αφορά την κοινωνία ,σε μια χώρα που αποτελεί τη γενέτειρα της δημοκρατίας έχει επικρατήσει η αντίληψη πως δίκιο έχει μόνο ο ισχυρός, πως μόνο αυτός έχει δικαιώματα. Κυριαρχεί δηλαδή η ανισότητα , οι άνθρωποι διαχωρίζονται με βάση τις οικονομικές τους δυνατότητες , με αποτέλεσμα ομάδες να ζουν στο κοινωνικό περιθώριο. Επιπρόσθετα, ο ρατσισμός είναι ένα ισχυρό που αν βγει εκτός ελέγχου , δηλαδή αν ένας άνθρωπος συνειδητοποιήσει πως είναι ρατσιστής , αλλά δεν προσπαθήσει να γίνει καλύτερος , πολλές φορές φτάνει στο σημείο να φανατίζεται με τις αντιλήψεις τους είτε θρησκευτικές , είτε φυλετικές, είτε εθνικές και να οδηγείται στη βία , στην τρομοκρατία και στην εγκληματικότητα.

Ακόμα, ο ρατσισμός αναπαράγει και ψυχολογικές συνέπειες τόσο στα θύματα όσο και στους θύτες. Τα θύματα , βιώνοντας μια επιθετική και βίαιη συμπεριφορά, γεμάτη έχθρα, είναι αναγκασμένα να ζουν στο περιθώριο ,είναι πλημμυρισμένα από φόβο και ανασφάλεια , γεμάτα απαισιοδοξία, απογοήτευση για τη ζωή τους και αβεβαιότητα για το μέλλον  τους, πολλές φορές θεωρούν καλύτερο να παραιτηθούν απ’τη ζωή. Από την άλλη πλευρά, οι θήτες προσκολλημένοι μόνο στα θετικά του παρελθόντος του έθνους και έχοντας εμμονή με την ιστορία της χώρας τους, επιμένουν στα πιστεύω ενός ρατσιστή. Έτσι, καλλιεργούν μια βίαιη συμπεριφορά και οδηγούνται στην τρομοκρατία και στην εγκληματικότητα.

Τέλος, σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο, αξίζει να γίνει αναφορά στην έλλειψη του ανθρωπισμού, στην έλλειψη των αξιών, των αρχών, των ιδανικών αλλά και στην έλλειψη σεβασμού απέναντι στο διαφορετικό. Πλέον ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται και ενεργεί εγωκεντρικά. Για την εξυπηρέτηση των δικών του αναγκών εκμεταλλεύεται το συνάνθρωπο του ή προσπαθεί να τον εξοντώσει  είτε γιατί  τον φοβάται είτε γιατί τον θεωρεί εμπόδιο της επίτευξης των στόχων του. Καλλιεργεί έτσι την εμμονή του για τα στερεότυπα, τις προλήψεις, τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες που τον οδηγούν σ’έναν δογματικό τρόπο σκέψης.

Κλείνοντας, το πρόβλημα του ρατσισμού υποβαθμίζει τη ζωή του ανθρώπου αλλά και την συμπεριφορά του. Οδηγεί τους δυνατούς να στρέφονται εναντίον των αδύναμων και να τους εκμεταλλεύονται. Απομονώνει θύματα και ανθρώπους που ήρθαν σε μια ξένη χώρα με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, τους οδηγεί να θέλουν να στερήσουν απ’τους εαυτούς τους την ίδια τους τη ζωή. Διαχωρίζει μια κοινωνία σε οικονομικά ισχυρούς και οικονομικά ασθενείς. Βάζει «ταμπέλες» στους ανθρώπους. Ο δεσμός που πρέπει να έχει μια κοινωνία σπάει. Δεν θεωρούνται τα άτομα που ζουν σ’αυτή ένα , αλλά χωρίζονται σε μαύρο και άσπρο, σε φτωχό και πλούσιο, σε Έλληνα και αλλοδαπό.