Από τη φύση τους οι άνθρωποι διαχωρίζονται σε δυνατούς και αδύναμους. Σε μια παρέα μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε ποιος κατέχει όλη τη δύναμη και ποιος είναι το <<ασήμαντο>> μυρμηγκάκι που ακολουθεί τους άλλους. Και κάπως έτσι, αφού αντιληφθούμε τα παραπάνω και τα αποδεχτούμε, θα ξεκινήσει η πρώτη βίαιη συμπεριφορά του δυνατού προς τον αδύναμο. Και ποιος δεν έχει δει ή ακούσει για μια τέτοια κακόβουλη συμπεριφορά;
Τι κάνουμε όμως για να σταματήσουμε αυτούς τους κακοήθεις ανθρώπους, που διασκεδάζουν πληγώνοντας τους άλλους; Πώς δρούμε ως θύματα ή ακόμα και ως παρατηρητές; Υπάρχουν δύο απαντήσεις στο παραπάνω ερωτήματα. Η πιο συνηθισμένη όμως ακούει στο όνομα << Σιωπή>> . Αυτό είναι που κάνουν οι περισσότεροι. Απλά σιωπούνε. Διστάζουν να μιλήσουν για τα ανελέητα χτυπήματα που δέχονται στο σώμα αλλά και στην αγνή ψυχή τους. Διστάζουν να κατονομάσουν τους θύτες τους που δρουν χωρίς έλεος. Διστάζουν να αναλογιστούν τι κακό θα προκαλέσουν αυτές οι συμπεριφορές στην καρδούλα τους, γεμίζοντας την με ανασφάλεια, φόβο, καχυποψία και αδυναμία. Αυτές οι λέξεις έχουν φωλιάσει μέσα τους και δεν λένε να φύγουν αν δεν ανοίξουν το στόμα τους. Δέχονται χωρίς να αντιδρούν αυτές τις συμπεριφορές, οι οποίες από απλά χτυπήματα και σπρωξίματα στις σκάλες, συνεχίζουν με απειλές διασυρμού και αίματα να κυλούν από τα μάγουλα των θυμάτων. Σε αυτήν την σιωπή λοιπόν βασίζονται οι δυνατοί και συνεχίζουν, συνεχίζουν χωρίς έλεος. Και ρωτάω εγώ, αξίζει όντως να μένουμε σιωπηλοί, να θυσιάζουμε τις ζωές μας στον φόβο για να καταλήξουμε πουθενά;
Υπάρχουν όμως και αυτοί που μιλούν. Αυτοί οι οποίοι δεν ξέρουν τις ερμηνείες του δυνατού και του αδύναμου. Αυτοί οι οποίοι δεν διστάζουν όχι μόνο να μιλήσουν και να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, να κατονομάσουν και να δείξουν με το δάχτυλο αυτούς τους αφελείς ανθρώπους που περνιούνται για δυνατοί, αλλά να κινηθούν νομικά και να βρουν τη δικαίωση. Υπερασπίζονται τους εαυτούς τους χωρίς δεύτερη σκέψη και δεν επιτρέπουν να αλλοιωθεί η ασφάλεια και η συναισθηματική τους ακεραιότητα. Δεν επιτρέπουν αυτές τις δειλές και ανήθικες συμπεριφορές εκφοβισμού να τρυπώσουν μέσα τους και να τους γεμίσουν με άσχημα συναισθήματα. Επιλέγουν να μιλήσουν, να εκφραστούν και να μοιραστούν την εμπειρία τους έτσι ώστε όχι μόνο να διαφυλάξουν τους υπόλοιπους και τους ίδιους, αλλά να βάλουν κι αυτοί το λιθαράκι τους για να καταρρεύσει αυτό το κύμα του εκφοβισμού.
Αν σκεφτούμε λοιπόν όλοι μας τα παραπάνω, το συμπέρασμα είναι ένα. Μιλάμε! Οφείλουμε να μιλήσουμε για να σώσουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας. Οφείλουμε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν την απαράδεκτη συμπεριφορά, για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες αθώες ψυχές.
Το άρθρο υπογράφει:
Ζεπίδου Μαρία Α5