«Τέμπη, δεν ξεχνώ – Δικαιοσύνη απαιτώ!»
Σε αυτό το βαγόνι θα μπορούσες να είσαι κι εσύ, θα μπορούσε να είναι κάποιος συγγενής σου ή κάποιο άτομο που αγαπάς. Σε αυτό το βαγόνι όμως βρέθηκα εγώ, στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.
Ήταν μια συνηθισμένη βραδιά, όταν το τρένο ξεκίνησε την πορεία του. Όλα ήταν φυσιολογικά. Οι επιβάτες συζητούσαν, γελούσαν και αντάλλασσαν ιστορίες. Εγώ μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, μιλούσα με την μαμά μου και της είπα πως θα την πάρω όταν φτάσω. Ξαφνικά, ένα δυνατό χτύπημα και όλα γύρω μου διαλύθηκαν. Ο θόρυβος, οι κραυγές, οι σειρήνες, δεν είχα οξυγόνο! Ένιωθα πως ζω έναν εφιάλτη, μέχρι που έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Ο χρόνος σταμάτησε και τρόμος πλημμύρισε το σώμα μου. Θυμάμαι τον κόσμο γύρω μου να είναι σε απόγνωση και να ζητάει βοήθεια. Τότε χάθηκα και εγώ μαζί με τις υπόλοιπες 56 ψυχές. Θυμήθηκα όλα εκείνα τα σε αγαπώ που δεν πρόλαβα να πω στους συγγενείς και στους φίλους μου. Όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές που πρόλαβα να ζήσω και τα μέρη που πρόλαβα να δω. Όμως οι σκέψεις αυτές δεν κράτησαν για πολύ, καθώς λύπη και θυμός με κυρίευσαν. Λύπη γιατί δεν θα ξαναδώ τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Θυμό, για την κοινωνία. Η τραγωδία ανέδειξε την ανάγκη για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στις δημόσιες μεταφορές, τη διαφάνεια στη διαχείριση κρίσιμων τομέων και την ανάληψη ευθυνών από τους αρμόδιους. Έχουν περάσει δύο χρόνια από το συμβάν και από εκεί που είμαι βλέπω πολλά. Από την μια χαίρομαι που ο κόσμος μας στηρίζει, κάνει πορείες, προσπαθεί να μιλήσει εκπροσωπώντας όχι μόνο εμάς τις 57 ψυχές αλλά και όσους βιώσαν αυτό το τραγικό περιστατικό. Από την άλλη όμως νιώθω απογοήτευση, καθώς αυτοί που πραγματικά φταίνε δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Συνεχίζουν να δίνουν υποσχέσεις για αλλαγές και βελτιώσεις. Θέλω να πιστεύω πως αυτές οι αλλαγές θα γίνουν, αλλά πάνω απ’ όλα θέλω αυτό το γεγονός να μην ξεχαστεί! Θέλω να το θυμούνται όλοι για να μην επαναληφθεί! Διότι δεν θέλω κανένας να περάσει αυτό που πέρασα. Θέλω όλα τα παιδιά αλλά και όλοι οι άνθρωποι να νιώθουν ασφαλείς και ότι μπορούν να ταξιδέψουν χωρίς να φοβούνται. Είναι άδικο και επώδυνο να μην μπορείς να δεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα!
Το ατύχημα στα Τέμπη δεν πρέπει να ξεχαστεί. Οφείλουμε να τιμήσουμε τα θύματα, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα επαναληφθεί μια τέτοια καταστροφή, μέσω της ουσιαστικής βελτίωσης των υποδομών και της λογοδοσίας των υπευθύνων. Μέσα από αυτό το γράμμα ελπίζω να ακουστώ και ο κόσμος να καταλάβει πως η ευημερία μιας κοινωνίας είναι υπόθεση συλλογική.
«Για όσους δεν γύρισαν ποτέ – Δικαιοσύνη, όχι λήθη!»
Μαθητές & μαθήτριες της Γ΄ τάξης του 3ου Γυμνασίου Θέρμης
