Το «Interstellar» είναι τόσο «πελώρια» ταινία που μετά το τέλος της νιώθεις σαν να πήγες εσύ ταξίδι στο Διάστημα. Διαρκεί σχεδόν 3 ώρες, γεμάτες από συναίσθημα, δράμα, απίστευτες εικόνες, πλήθος επιστημονικών θεωριών, που είναι αδύνατον να το «χωνέψεις» με τη μία.

Ο Νόλαν δεν βάζει το συναίσθημα σε πρώτο πλάνο στις ταινίες του, αλλά εδώ είναι η κινητήρια δύναμη. Το «αισθάνομαι» είναι απόλυτα ίσο με το «σκέφτομαι». Η σχέση πατέρα-κόρης είναι το κλειδί, και σε αντίθεση με το «Inception», το φινάλε δεν αφήνει κανένα ερωτηματικό. Μην ξεχνάτε, πως πρόκειται για ένα πανάκριβο blockbuster με μπάτζετ… πάνω από τα αστέρια. Ο δημιουργός συνεχίζει να φτιάχνει sci-fi ταινίες αλλά με όσο ρεαλισμό γίνεται, σε σημείο να πιστεύεις όσα βλέπεις στην οθόνη. Μαύρες τρύπες, κβαντικές θεωρίες, 5η διάσταση!

Η πρώτη ώρα στη Γη είναι μια ιδιοφυής περιγραφή ενός κατάμαυρου κοντινού μέλλοντος. Τροφή δεν υπάρχει, μόνο καλαμπόκι και σκόνη, ενώ ο καλύτερος πιλότος της ΝΑSA είναι πλέον γεωργός. Βλέπουμε συνεντεύξεις μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων, που περιγράφουν την εποχή που βλέπουμε στο παρόν της ταινίας, βάζοντας ακόμα μια παράλληλη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ο Νόλαν παίρνει το χρόνο του στη σχέση πατέρα-κόρης και την λαχτάρα για εξερεύνηση με απούσα την νεκρή μητέρα με το σενάριο να ξεκινά τη δική του… μάχη να χωρέσει την έννοια της αγάπης, όχι κόντρα, αλλά στο πλάι επιστημονικών θεωριών που δύσκολα κατανοεί ο μέσος νους.

Ευτυχώς η ταινία δεν αναλώνεται, περισσότερο απ’ ότι πρέπει, σε αυτές, ενώ η αποχώρηση του πατέρα από το σπίτι και το ταξίδι του στο Διάστημα γίνεται στο… πι και φι, χωρίς τίποτα ενδιάμεσο. Πλέον, είμαστε στα άστρα. Ο Νόλαν έχει πει πως το «2001: A Space Odyssey» είναι η αγαπημένη του ταινία. Δεν προσπαθεί όμως να τη μιμηθεί. Οι εικόνες του και οι προθέσεις του «δανείζονται» από πολλές ταινίες, ο καθένας μπορεί να δει ότι θέλει. Τα εφέ είναι εντυπωσιακά στην απλότητά τους και δεν γίνονται πρωταγωνιστές. Η ταινία είναι τεράστια από κάθε άποψη, αλλά δεν κάνει επίδειξη. Ο Νόλαν κατάλαβε πως ο άνθρωπος είναι το… καλύτερο εφέ μιας ιστορίας ενώ ο φωτογράφος Hoyte van Hoytema λογικά θα πάρει το Οσκαρ μετά το περσινό σνομπάρισμά του με το «Her». Μία ώρα της ταινίας (γυρισμένη σε φιλμ) είναι με κάμερα IMAX 70mm, ένας οικονομικός εφιάλτης για τις εταιρείες, όχι όμως για το όραμα του Νόλαν…

Ο Μάθιου MακΚόναχι αποδεικνύει ξανά πολλά.