ΕΝΑ ΠΑΡΟΝ ΔΙΧΩΣ ΜΕΛΛΟΝ

Έχοντας ως παρόν την μοναξιά,

σκέφτομαι δακρύζοντας τα χρόνια μου τα εφηβικά.

Ξέρω πως η ζωή είναι πολύτιμη,μα κανείς δεν σκέφτεται

τον πόνο που προκαλεί στην καρδιά.

Κι αν είσαι και εσύ ένας από αυτούς του δειλούς,που

σκορπώντας φόβο σε εμάς τους μικρούς,νομίζουν πως σπουδαίοι γίνονται,

κάνε στην άκρη να διαβώ,μήπως μπορέσω και σωθώ.

Και όταν ξυπνήσω εκείνο το πρωί,αν είμαι ακόμα στην σκηνή,

θα προσπαθήσω να σταθώ και παντού να το πω.

Πως ένα πουλί,δεν ξεχνά ποτέ το κλουβί,δεν ξεχνά ποτέ εκείνο τον κατακτητή που την ελευθερία άρπαξε απάνθρωπα από την ζωή του.

Οι στιγμές δεν γυρνάνε και τα δάκρυα κυλάνε,ποτάμια ασταμάτητα στην ξερασιά της ψυχής σας.

Μα εκείνοι δεν νοιάζονται,δεν ακούν,δεν σταματούν,μα ειρωνικά γελούν.

Γιατί ανασφάλειες γεμίζουν εμένα!Τους απαλύνω τον πόνο,τους κάνω δυνατούς,αποδυναμώνοντάς με!

Και στο τέλος καταλήγω μόνη,χωρίς συναίσθημα θετικό

και ως θόρυβο σιγανό,μονάχα τον λυγμό,

και αυτός πνιχτός γιατί φοβάμαι μήπως ακουστώ και φανώ

αδύναμη σε όλους αυτούς που θεωρούν πως είμαι ατσάλι

και ανεχτική στον πόνο.

Εγώ όμως ξέρω την αλήθεια και ο φόβος μου’χει

γίνει πια συνήθεια.

Αυτή η σιγανή φωνή μέσα στο μυαλό μου ποτέ δεν θα εξαφανιστεί.Πάντα θα ουρλιάζει μέσα μου.

Όμως εσείς δεν θα ακούσετε τίποτα,γιατί τα αυτιά σας κρατάτε κλειστά με τα ίδια σας τα χέρια,

Λέγοντας πως όλα θα πάνε καλά.

Άραγε τι εννοείτε εσείς με αυτή την φράση;

Τον ψυχικό μου θάνατο ή τον φυσικό;

Γιατί άλλη λύση δεν διακρίνω.

Το μέλλον μαύρο,σκοτεινό μου φαίνεται

και το παρόν μοναχικο.

Μα μια μικρή φλόγα τρεμοπαίζει…

                                                                                           ΒΑΣΩ ΓΩΓΗ  Α1