Όπως γνωρίζουμε όλοι – κι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι – ισότητα είναι μια κατάσταση στην οποία όλα τα άτομα σε μια κοινωνία έχουν ίσα δικαιώματα και ελευθερίες.
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, κοινωνικής τάξης, εισοδήματος, γλώσσας, θρησκείας, ιδεολογίας αλλά και κατάστασης της υγείας τους.
Είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας, αλλά και να τηρούμε τα δικαιώματα, έχοντας στο μυαλό μας ότι δεν θα θέλαμε οι άλλοι να παραβιάζουν τα δικαιώματα αλλά και τις ελευθερίες μας.
Το ερώτημα είναι: σεβόμαστε και τηρούμε τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας;
Καθημερινά ακούμε για τις γυναικοκτονίες οι οποίες αυξάνονται όλο και περισσότερο με τα χρόνια.
Άνθρωποι άλλης καταγωγής ή και άλλης θρησκείας, δέχονται βία και αρκετές φορές, οδηγούνται μέχρι και στον θάνατο.
Και όχι μόνο.
Λόγω της «διαφορετικότητας» τους , οι ίδιοι δεν αντέχουν μια τέτοια ζωή και καταλήγουν να βλάπτουν τον εαυτό τους, να τον μισούν.
Γενικότερα, όσους είναι «διαφορετικοί», η κοινωνία δεν τους αποδέχεται. Δεν τους θεωρεί φυσιολογικούς. Αντίθετα, τους εκμεταλλεύεται και τους κακοποιεί. Δίχως ντροπή. Δίχως τύψεις.
Η κοινωνία με τα χρόνια όσο πάει και χειροτερεύει, χωρίς καμία πρόοδο.
Η ισότητα πλέον είναι μια μόνο λέξη και όχι χίλιες. Μια ανούσια λέξη και όχι μια λέξη με νοήματα και αλήθειες για τη ζωή.
Νάνσυ Πανίτσα
