Τα παρακάτω κείμενα γράφτηκαν από μαθητές και μαθήτριες της Ε” τάξης με αφορμή μια άσκηση στο βιβλίο της Γλώσσας.

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ ξεκίνησε στις 25-11-2004. Εκείνη λοιπόν τη μέρα βρισκόμασταν στον καναπέ του σπιτιού μου και συζητούσαμε εγώ, η Ανέττα και η κούκλα μας, ο Πινόκιο, για την Ντίσνεϊλάντ. Τόσο εγώ όσο και η Ανέττα θέλαμε να πάμε στην Ντίσνεϊλαντ. Την ώρα που συζητούσαμε ωραία και καλά, ξαφνικά ο Πινόκιο άρχισε να ζωντανεύει και ξαφνικά βρεθήκαμε στην Ντίσνεϊλάντ!
Όταν φτάσαμε, απορήσαμε και οι δύο για το πώς βρισκόμασταν εκεί αλλά δεν κάτσαμε να το πολυσυζητήσουμε. Πραγματικά ήταν φανταστικά, δεν ξέραμε τι να πούμε, είχαμε μείνει άφωνες γιατί οι ήρωες από τα κινούμενα σχέδια που είχαμε δει, ήταν ακριβώς μπροστά μας. Χωρίς να χάσουμε χρόνο τρέξαμε στη σειρά για να μπούμε μέσα. Όμως για να μπούμε έπρεπε να έχουμε εισητήρια. Εμείς όμως δεν είχαμε λεφτά για να τα αγοράσουμε. Φύγαμε από τη σειρά των εισητηρίων και πήγαμε στην άκρη. Ήμασταν τόσο στεναχωρημένες που το όνειρο της ζωής μας ήταν ακριβώς μπροστά μας και απλά δεν είχαμε λεφτά για να αγοράσουμε 2 εισητήρια! Ήταν σαν να είχαμε φτάσει στην πηγή και να μην μπορούσαμε να πιούμε νερό.Μετά από λίγη ώρα είδαμε τον Πινόκιο να μας πλησιάζει και να μας λέει «ελάτε κορίτσια, πάμε». Ήταν τόσο χαρούμενος που θα πήγαινε να ξαναδεί τους φίλους του που έτρεχε πιο γρήγορα από ολυμπιονίκη μαραθωνοδρόμο! Όταν πήγαμε στη σειρά για να μπούμε, προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν θα μπορούσαμε να μπούμε μέσα αλλά ο Πινόκιο μας είπε «κορίτσια, μην αγχώνεστε, έχω κι εγώ τις γνωριμίες μου». Έπειτα από 10 λεπτά ήρθε η σειρά μας και ακούσαμε τον Πινόκιο να λέει: – Γεια σου Αρθούρε, τι κάνεις; Να περάσουμε; Ξαφνικά μπήκαμε μέσα στην Ντίσνεϊλαντ! Είχαμε μείνει άφωνες που τα κατάφερε μια ζωντανή κούκλα. Τέλος πάντων, αποφασίσαμε να αφήσουμε τις απορίες μας και να απολαύσουμε το ταξίδι μας. Για να μη σας τα πολυλογώ, μετά από 3 ώρες τελειώσαμε το ταξίδι με το τρενάκι, στο οποίο είχαμε δει τους περισσότερους ήρωες των κινουμένων σχεδίων, τους οποίους ο Πινόκιο μιλούσε από κοντά. Επειδή όμως κουραστήκαμε, αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα μαγαζί για να ξεκουραστούμε. Όταν κάτσαμε, αρχίσαμε να συζητάμε. Το πρώτο και πιο βασικό θέμα που είχαμε να αναλύσουμε ήταν το πώς βρισκόμασταν εκεί. Εγώ βέβαια είχα μια απάντηση στο μυαλό μου γι αυτό και την είπα. «Εγώ Ανέττα πιστεύω ότι χθες που είχαμε πάει στην επίδειξη μαγικών, ο μάγος και νεράιδά του μας είχαν κάνει μάγια.» Η Ανέττα βέβαια με είπε χαζή και ότι τα μαγικά δεν ήταν αληθινά Εγώ πάντως είχα αυτή την υποψία στο μυαλό μου και προσπαθούσα να την πείσω. Βέβαια, δεν προλάβαμε να συνεχίσουμε πολύ αυτή τη συζήτηση γιατί ξαφνικά άκουσα μια φωνή να λέει «Δέσποινα, ξύπνα, σχολείο!». Με το που ξύπνησα κατάλαβα ότι ήταν όνειρ κι όχι η πραγματικότητα!

Δέσποινα

___________________________________________________________________

Πριν από λίγο καιρό ταξίδεψα με τον Πινόκιο στη Disneyland της Αμερικής. Μαζί με εμένα και τον Πινόκιο ήταν η Mal, η Evie, η Uma απ” το Descendants και οι Πειρατές της Χώρας του Ποτέ. Ένιωσα σαν να πετούσα στα σύννεφα, έκανα πράξη το όνειρο της ζωής μου.
Στην αρχή έπρεπε να παίξουμε ένα παιχνίδι που μεταξύ μας, ήταν λίγο δύσκολο γιατί έπρεπε να νικήσουμε  τον Κάπταιν Χουκ με τους πειρατές του. Ο Πινόκιο μου έδωσε κάτι και μου είπε να μην πω σε κανέναν τι είναι. Αυτό το αντικείμενο του το είχε δώσει ένας περαστικός όταν τον είχε φάει η φάλαινα μαζί με τον δημιουργό του. Τελικά νικήσαμε τον Κάπταιν Χουκ και έπεσε απ” τη σανίδα του πλοίου. Μπορείτε να φανταστείτε ποιος τον περίμενε; Ο κροκόδειλος Τικ Τακ, όπως πάντα, άρχισε να τον κυνηγάει. Τελικά ο Πινόκιο μου είπε πως το πράγμα που μου έδωσε δεν είχε καμία μαγική ιδιότητα, απλώς πίστεψα στον εαυτό μου!
Στο τέλος, όλοι είπαμε ένα μπράβο στον Πινόκιο και πήγαμε σε ένα άλλο μέρος, το Auradon. Εκεί με περίμενε μια έκπληξη. Οι γονείς μου με περίμεναν με ένα μεγάλο δώρο. Δυστυχώς όμως όλα αυτά ήταν όνειρο.

Λυδία

___________________________________________________________________

Πριν από λίγο καιρό, το καλοκαίρι του 2016, σκέφτηκα να πάω κάπου διακοπές. Ήθελα να πάω στο Παρίσι για να δω τα αξιοθέατα αυτής της πόλης μια είναι αγαπητή από πολλούς. Πήγα κει έκλεισα λοιπόν εισιτήρια. Το αεροπλάνο έφευγε στις 21 Ιουνίου στις 16.00, δηλαδή σε 3 μέρες. Μόλις έφτασε η μεγάλη μέρα ήμουν ενθουσιασμένη. Πήρα ένα ταξί για να με πάει στο αεροδρόμιο. Μόλις έφτασα, στο παρατσάκ, γινόταν η επιβίβαση. Μπήκα μέσα και προσπαθούσα να βρω τη θέση μου. Μόλις τη βρήκα, είδα κάποιον ήρωα της Ντίσνεϊ να κάθεται δίπλα μου. Ήταν ο Πινόκιο! Αφού έκατσα του συστήθηκα. Μου είπε ότι είχε έρθει για διακοπές στην Ελλάδα και τώρα επέστρεφε στην πόλη του.
Όταν φτάσαμε, ο Πινόκιο με ρώτησε αν ήθελα να πάμε μαζί στη Ντίσνεϊλάντ. Εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη του απάντησα θετικά. Λοιπόν, πήραμε ένα τρένο που πήγαινε στη Ντισνεϊλάντ και όταν φτάσαμε στην είσοδο δεν πίστευα στα μάτια μου. Ο Πινόκιο είχε ξανάρθει πολλές φορές εδώ οπότε δεν εκπλήσομαι που δεν είχε καμία έκφραση, ενώ εγώ αντίστοιχα, είχα τρελαθεί. Μόλις μπήκαμε μέσα το τοπίο ήταν μαγευτικό! Τότε ήρθε ο Μίκι Μάους μαζί με τον Ντόναλντ Ντακ και με χαιρέτησαν. Μετά αρχίσαμε να περπατάμε γύρω – γύρω από το τεράστιο πάρκο. Όταν κουραστήκαμε σταματήσαμε, πήραμε παγωτό και κάτσαμε σε ένα παγκάκι. Τώρα άρχισαν τα δυσάρεστα. Καθώς τρώγαμε το παγωτό μας ωραία και καλά, νιώθουμε να κοινιέται η γη. Έγινε ένας μεγάλος σεισμός. Εμείς οι δύο αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο γιατί ήταν κοντά. Φοβόμασταν μήπως πέσει πάνω μας κάποιο άγαλμα. Ευτυχώς επιβιώσαμε και δεν υπήρξε κανένας τραυματίας ή νεκρός. Νομίζω πως ο σεισμός διήρκησε περίπου 30 δευτερόλεπτα. Δεν έχω ξανατρομάξει πιο πολύ στη ζωή μου!

Ιωάννα