Στο προαύλιο…
Το graffiti φαίνεται πως οφείλει την ύπαρξή του στην ανάγκη διακόσμησης άθλιων όψεων εγκαταλειμμένων και ρημαγμένων χώρων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις Στις μάντρες των εργοστασίων που γειτονεύουν με τον αστικό ιστό. Στις χωρίς αισθητική επεμβάσεις σε κοινόχρηστους χώρους. Πολύ συχνά επίσης είναι και μια ανάγκη επικοινωνίας των δημιουργών τους με την καθεμιά τοπική μικρή κοινότητα για ζητήματα που την αφορούν.
Η αυλή του σχολείου μας περιβάλλεται από μια μάντρα ύψους 2,5 μέτρων που οριοθετεί έναν περιορισμένο χώρο ανάμεσα στις πολυκατοικίες της περιοχής. Αυτός ο λευκός και ψηλός περίβολος ήταν για το σχολείο μας μια πρόκληση. Έτσι κατά την διάρκεια του περσινού εαρινού τετραμήνου, με αφορμή το πρόγραμμα“ Το παιδί και η πόλη” που διοργανώνει ο Δήμος της Αθήνας και την συμμετοχή του σχολείου μας σ΄ αυτό, αποφασίσαμε να δώσουμε περιεχόμενο σ΄ αυτή την αδιάφορη επιφάνεια.
Οι εικόνες που επιλέξαμε αφορούν στον σπουδαίο βρετανό ζωγράφο David Hockney και την τελευταία του δουλειά. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μια ζωγραφική που υμνεί την ύπαιθρο , αλλά και την χαρά της ίδιας της ζωγραφικής. Είναι εικόνες γεμάτες φως και χρώμα. Μπλε δρόμοι, μωβ σκιές, πορτοκαλί βουνά και μονοπάτια, κίτρινα χρώματα. Πρόκειται για εικόνες που δεν φόβησαν τους μαθητές, οι οποίοι χωρίς πρόβλημα έκαναν τις αποχρώσεις που χρειάστηκαν. Οι χαράξεις ήταν επίσης απλές, με μεγάλες ζώνες και τρίγωνα να ορίζουν την κάθε επιφάνεια.
