-Παναγιώτης (εγγονός): Παππού πως ένιωσες όταν ξεριζωθήκατε από την Μικρά Ασία;
-Παππούς: Η αλήθεια είναι πως νιώσαμε στενοχώρια, φόβο, αγωνία και θυμό που οι Έλληνες μας είχαν πει πως θα μας βοηθήσουν. Μας φέρθηκαν σαν σκουπίδια, δεν μας πλησίαζαν γιατί νόμιζαν πως θα τους κολλήσουμε αρρώστιες. Οι Τούρκοι μας έδιωξαν επειδή ήμασταν Έλληνες και οι Έλληνες μας έλεγαν Τουρκόσπορους. Ματώσαμε μέχρι να ορθοποδήσουμε. Μας είχαν φέρει σε μια άγονη περιοχή, απομακρυσμένη, χωρίς τροφή και νερό. Το τοπίο ήταν έρημο, όλο χώμα και βράχια.
-Παναγιώτης: Και πως καταφέρατε να φτιάξατε τα σπίτια σας, τις εκκλησίες ….
-Παππούς: Κουραστήκαμε αλλά τελικά τα καταφέραμε. Αρχικά μα έδωσαν λίγο χώρο εδώ και φτιάξαμε παράγκες. Αργότερα μας χάρισαν οικόπεδα και φτιάξαμε τα πρώτα προσφυγικά σπίτια από μπαγλαντί. Έτσι δημιουργήσαμε τον Συνοικισμό μας που τώρα τον λένε Ιωνία. Φτιάξαμε μικρά φτωχικά σπίτια με αυλές και μοσχομύρισαν οι γειτονιές μας από τις πατρίδες μας. Φέραμε τα ήθη και τα έθιμα μας, φέραμε τον πολιτισμό μας. Εδώ στον Συνοικισμό φτιάξαμε την εκκλησία της Παναγίας. Τελικά καταφέραμε να ριζώσουμε σε αυτόν τον τόπο και φτιάξαμε τα πάντα από την αρχή.
-Παναγιώτης: Τώρα καταλαβαίνω τι περάσατε όλοι οι Μικρασιάτες.
-Παππούς: Ναι!!!
-Παναγιώτης: Σε ευχαριστώ παππού, μου άρεσε η ιστορία σου…
-Παππούς: Δεν είναι ιστορίες παιδί μου, είναι η ζωή μου και οι δυσκολίες της προγιαγιάς και του προπάππου σου.
Παναγιώτης – Αναστάσης, Μαυροειδής, Ε1, 4ο Δ.Σ.
