Είμαι η Λυδία Ορκοπούλου και θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου αφηγήθηκε η γιαγιά μου, Ασημίνα Ορκοπούλου, σχετικά με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες.
Η γιαγιά μου κατάγεται από τα Καράμπουρνα, μια ορεινή περιοχή του ακρωτηρίου Καραμπουρνού, στο βόρειο άκρο της Ερυθραίας. Εκεί υπήρχαν καμιά τριανταριά μικρά ελληνικά ή μικτά χωριά. Η οικογένειά της ζούσε μια ειρηνική και σχετικά ευημερούσα ζωή πριν από τον τραγικό διωγμό, έχοντας τα κτήματα και τις καλλιέργειες τους. Ωστόσο, η καθημερινότητα τους απαιτούσε σκληρή δουλειά.
Κατά την περίοδο των Τουρκικών διώξεων, η οικογένειά της και χιλιάδες κάτοικοι έφυγαν για να γλιτώσουν. Επιβιβάστηκαν σε καράβια και έφτασαν στο λιμάνι του Πειραιά. Οι συνθήκες ζωής τους, ήταν πάρα πολύ δύσκολες, καθώς δεν τους δεχόντουσαν οι Έλληνες ντόπιοι και τους έλεγαν Τουρκόσπορους.
‘Τούτη η ξερολιθιά δεν μπορεί να αναθρέψει εμάς τους ντόπιους, θα αναθρέψει εσάς;’
τους έλεγαν. Αντιμετώπισαν και άλλα σημαντικά προβλήματα όπως η στέγαση και οι υποδομές υποδοχής και εγκατάστασης.
Στην πορεία εργάστηκαν πολύ σκληρά και έκαναν όποια εργασία έβρισκαν για να επιζήσουν. Έτσι με τα χρόνια, έγιναν αποδεκτοί και κατάφεραν να ορθοποδήσουν.
Το άρθρο σου είναι καταπληκτικό!!!Έχεις κάνει μια υπέροχη περιγραφή!!!