Στην προεπαναστατική Γαλλία, οι γυναίκες δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αντιμετωπίζονταν ως περιουσία του πατέρα ή του συζύγου.
Έτσι, υπήρχαν προκαταλήψεις σχετικά με την συμμετοχή τους στην Γαλλική Επανάσταση του 1789. Όπως, ότι λόγω του φύλου τους ήταν υποδεέστερες του ανδρός και δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της πολιτικής ζωής ή ότι τα πολιτικά θέματα ήταν δυσνόητα γι αυτές. Η συμμετοχή τους λοιπόν στην επανάσταση ήταν μηδαμινή εκτός λίγων εξαιρέσεων.
Παρόλα αυτά, αναδείχτηκαν σημαντικές γυναικείες προσωπικότητες ,που αγωνίστηκαν για ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα μεταξύ των δύο φύλων. Όμως, η Γαλλική Επανάσταση δεν είχε ως αποτέλεσμα την αναγνώριση της γυναίκας ως ισότιμου μέλους της κοινωνίας. Πάντως, οι προσπάθειες των Γαλλίδων γυναικών αποτέλεσαν την αρχή για την ανάπτυξη του φεμινιστικού κινήματος.
Σε αντίθεση με τις γυναίκες στην Γαλλική Επανάσταση, οι Ελληνίδες γυναίκες, στην Επανάσταση του 1821, διεκδίκησαν την ισότητα στο πεδίο της μάχης, μαχόμενες ηρωικά στο πλευρό του άνδρα, στηρίζοντας τον με κάθε τρόπο στον αγώνα για την απελευθέρωση. Δεν έμειναν στο σπίτι αδρανείς, υπό την κηδεμονία του πατέρα ή του συζύγου, παρά το πατριαρχικό μοντέλο της κοινωνίας την εποχή εκείνη, αλλά βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των πολεμικών συγκρούσεων.
Επομένως λοιπόν, σε πολιτικό επίπεδο οι Γαλλίδες διεκδίκησαν την ισότητα στην κοινωνία, ενώ οι Ελληνίδες, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, διεκδίκησαν και πέτυχαν την ισότητα με τον άνδρα στο πεδίο του πολέμου.
