Σήμερα 17 Νοεμβρίου θυμόμαστε και γιορτάζουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Ήταν μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών που έλαβε χώρα στην ελληνική επικράτεια τον Νοέμβριο του 1973. Η αρχή σήμανε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές. Αυτή κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγοντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, ύστερα από μια σειρά γεγονότων. Η αρχή έγινε με την είσοδο άρματος μάχης στον χώρο του Πολυτεχνείου και την επαναφορά σε ισχύ του σχετικού στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη βάναυση διακυβέρνηση του στρατού, καθεστώς που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Η χούντα, στην προσπάθειά της να ελέγξει κάθε πλευρά της πολιτικής, είχε αναμιχθεί στον φοιτητικό συνδικαλισμό από το 1967, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές, και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας (ΕΦΕΕ). Αυτές οι ενέργειες δημιούργησαν έντονα αντιδικτατορικά αισθήματα στους φοιτητές. Οι φοιτητές προσπαθούν και επιθυμούν να αντιδράσουν δεν δέχονται να βρίσκονται κάτω από αυτό το καθεστώς το οποίο στερεί την σημαντικότερη αρετή του ανθρώπου την ελευθερία. Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί βλέπουμε η ύπαρξη διαδηλώσεων να αυξάνεται συνεχής έχοντας όλοι μαζί έναν και μόνο στόχο την ελευθερία. Επομένως πραγματοποιήθηκε η δημιουργία του ραδιοφωνκού σταθμού για να μπορέσουν αυτοί οι επαναστάτες να εκφέρουν τις γνώμες τους. Άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα – νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν τα αγωνιστικά τους συνθήματα.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της κατάστασης υπήρξε η εισβολή του άρματος στο Πολυτεχνείο με την εντολή του Παπαδόπουλου το οποίο χωρίς κανένα έλεος έριξε την πύλη παρασύροντας μαζί μια κοπέλα η οποία κρατούσε την ελληνική σημαία. Ομάδες ΛΟΚ εισβάλλουν κυνηγώντας τους φοιτητές.
Αυτή η ημέρα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία μας. Πολλοί άνθρωποι χάθηκαν απλά επειδή θέλησαν να υπερασπιστούν το πιο βασικό χαρακτηριστικό τους την ελευθερία, πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποιοι πάλευσαν για εμάς, έδωσαν ότι είχαν για να αποκτήσουν τα ιδανικά τους. Επομένως όλος ο κόσμος είναι υπεύθυνος να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να μην αφήνει να υπάρχει οποιοδήποτε είδος δικτατορίας και αδικίας αναπολώντας τις χιλιάδες ψυχές που χάθηκαν δίνοντας του κίνητρο να κάνει τον αγώνα του για τον σύνολο.
