Το Δημοτικό σχολείο πάντα ήταν, είναι και θα είναι διαφορετικό για όλους. Το περνάμε με πολλές σκέψεις, συναισθήματα, αναμνήσεις, μαθήματα. Όμως, υπάρχουν και παρόμοια πράγματα και λέω να αρχίσω με αυτά.
Πρώτη Δημοτικού, μπαίνεις στο σχολείο, φοβάσαι, δεν ξέρεις τίποτα και κανέναν, ξέρεις πως θα είσαι εκεί για έξι χρόνια και ανυπομονείς να το τελειώσεις, βιάζεσαι, νομίζεις πως δεν θα σου λείψει. Κάνεις φίλους, γνωρίζεις δασκάλους, μαθαίνεις τον χώρο, παιδεύεσαι λίγο με τα μαθήματα κι όλα καλά.
Δευτέρα Δημοτικού, πρώτη φορά αλλάζεις τάξη στο Δημοτικό, σου λένε που να πας, μπερδεύεις τις τάξεις, κάθεσαι, πιάνεις κουβέντα με περσινούς συμμαθητές μέχρι ο δάσκαλος ή η δασκάλα σου να σου πει να σταματήσετε να μιλάτε. Ένα χρόνο πιο κοντά στο τέλος, είσαι χαρούμενος/η γι΄αυτό και το Δημοτικό δεν είναι και τόσο βαρετό.
Τρίτη Δημοτικού, πιο δύσκολα μαθήματα, κι άλλοι φίλοι, οι πρώτες γιορτές, καινούριος δάσκαλος, όνειρα, τσακωμοί. Τελικά το Δημοτικό είναι ωραίο και δε θες να φύγεις, όμως σου μένουν μόνο τρία χρόνια.
Τετάρτη Δημοτικού, η ζωή κυλάει ήρεμα, η Ιστορία είναι πολύ δύσκολη, γνωρίζεις δύο-τρία παιδιά από διπλανά τμήματα, ξεχνάς την άσκηση που σου είχαν βάλει για το καλοκαίρι, μπερδεύεις τους ορόφους, καινούρια χτενίσματα, ρούχα, άλλο στυλ δημοτικού. Δύο χρόνια ακόμα:(
Πέμπτη Δημοτικού, καινούρια δασκάλα, καινούρια ζωή. Όλοι λένε πως είναι η πιο δύσκολη τάξη του Δημοτικού, αλλάζεις προτιμήσεις, κάποιοι γίνονται κολλητοί σου, κάνεις τρέλες-χαζομάρες πράγματα που όταν μεγαλώσεις θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς, οι φίλοι από την έκτη σου κλαίγονται γιατί είναι η τελευταία τους χρονιά και σε κάνουν να αναρωτιέσαι «Θα είμαι κι εγώ έτσι το χρόνου; Μα τι λέω, δεν είναι και τίποτα, σιγά!!!».
Έκτη Δημοτικού, οι φίλοι σου από την περσινή έκτη δεν είναι εκεί, όλοι έχουν την απαίτηση από εσένα «να είσαι τέλειος/α» λες και δεν κάνεις λάθη. Αυτή είναι η τελευταία σου χρονιά και κλαίγεσαι στις φίλες και στους φίλους σου που σου λένε όλη την ώρα «Πως κάνεις έτσι; Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!». Για εσένα όμως έχει έρθει και αφού γυρίσεις σπίτι κλαις και ξανακλαίς. Μόνο αυτό κάνεις μέχρι το τέλος του πρώτου τριμήνου και φοβάσαι για τους βαθμούς αφού μετά βίας έκανες τα μαθήματά σου.
Μετά τα Χριστούγεννα γυρνάς γεμάτος/η αυτοπεποίθηση και όρεξη για ζωή. Αρχίζουν να σου αρέσουν κάποιοι/ες «τρως χυλόπιτες» και άντε πάλι το κλάμα.
Τελευταίο τρίμηνο και όλες οι πρόβες για το τέλος της χρονιάς γίνονται στα αγαπημένα σου μαθήματα.
Τελευταία μέρα, νιώθεις την καρδιά σου να σπάει. Να γίνεται χίλια κομμάτια. Δεν μιλάς σε κανέναν γιατί δεν είσαι αρκετά δυνατός/ή για να πεις αντίο. Μόνο κοιτάς τους άλλους σαν να μην τους έχεις ξαναδεί. Σε ρωτάνε τι έχεις και εσύ παίζεις τον/τη χαζό/ή. Τελικά, δεν κρατιέσαι και μόλις βρεις την ευκαιρία ξεσπάς: Κλαις, ωρύεσαι , αγκαλιάζεις, λιποθυμάς, νευριάζεις γιατί η ζωή είναι άδικη και δεν σε αφήνει να μείνεις μικρός για πάντα.
Φεύγεις απ΄το σχολείο κι θες να τους πάρεις τηλέφωνο, να πάτε βόλτα κι να τα πείτε, αλλά αν τους πάρεις θα σε περάσουν για τρελό/ή και το μόνο που σου λείπει τώρα είναι να τα χαλάσεις με τους φίλους σου.
Έτσι πέρασα το Δημοτικό. Με μια μεταγραφή από Θεσσαλονίκη Πάτρα στα τέλη της Δευτέρας. Σίγουρα κι εσύ θα τα περάσεις. Και οι γονείς σου τα πέρασαν. Και όλοι στο μέλλον θα τα περάσουν. Εκτός κι εάν είμαι εγώ η παράξενη και τώρα λέτε: «Τι διαβάζω, μα την Παναγία;»
Ότι και να λες πάντως, θα σου πω αυτό: Το τηλέφωνο να το κάνεις και να τους καλέσεις όλους έξω. Όλοι το θέλουν, απλώς ντρέπονται να το πουν.
Γράφει ο Αλέξανδρος Μιχαήλ
Στο δημοτικό έχω ζήσει όλα τα συναισθήματα: χαρά όταν ήμουν με τους φίλους μου, λύπη όταν έκανα κάτι λάθος, ανασφάλεια για κάποιες απαντήσεις μου σε ασκήσεις, αναστάτωση όταν χτυπούσα στο έδαφος, περηφάνια για τους συμμαθητές μου, άγχος για τα τεστ και ευχαρίστηση για τους βαθμούς μου. Αυτό όμως που θα μου μείνει στην καρδιά από το δημοτικό είναι οι ευχάριστες στιγμές, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες μου, οι συμμαθητές μου και φυσικά όλοι μου οι φίλοι.
