Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα ζώο που να τους αρέσει και ίσως να το έχουν και στο σπίτι τους. Το δικό μου αγαπημένο ζώο είναι το καναρίνι. Στο σπίτι μου έχω δυο. Ένα κίτρινο που τον έχουμε περίπου 5 χρόνια και τον λένε Μπίμπο… Το άλλο καναρίνι ήταν γένος θηλυκού, με καφέ κεφαλάκι και σώμα, με λίγα κίτρινα πούπουλα όπου την έλεγαν Ζουζού. Η Ζουζού πέθανε το Σάββατο στις 22 Μαρτίου, ξημερώματα Κυριακής. Από αυτά τα 2 καναρίνια θα σας περιγράψω την Ζουζού, μιας και πέθανε, κι θέλω να γράψω την ‘’δικιά της ιστορία’’.

Την Ζουζού την πήραμε πριν από 3 χρόνια και 10 περίπου μήνες. Θυμάμαι, όταν μπήκαμε στο μαγαζί, μόλις την είδα, είπα πως αυτήν θα πάρω ο κόσμος να χαλάσει …Επειδή δεν είχε πουπουλάκια στο κεφαλάκι της, η μαμά μου, μου είπε να μην την πάρουμε, γιατί είναι άσχημη, αλλά εγώ δεν άκουγα κανέναν…

Έτσι, λοιπόν, την πήραμε. Γύρισα γη και ουρανό για να την πάρω, όσπου τα κατάφερα…! Η Ζουζού ήταν έξυπνη …όμορφη (αφού έβγαλε πουπουλάκια στο κεφαλάκι της) …ζωηρή …αλλά και ευαίσθητη (στον τομέα της αρρώστιας). Είχε λεπτή, δυνατή, ξεχωριστή και γεμάτη ζωντάνια φωνή που την ξεχώριζα από κάθε άλλο πουλάκι της γειτονιάς…

Όσο για την εξωτερική της εμφάνιση …ένα έχω να σας πω! Ήταν ονειρεμένη ..(για μένα τουλάχιστον)! Είχε μαύρα μικρά ματάκια, λίγο μυτερό ράμφος, ομοιόμορφη ουρίτσα, μεγάλα πορτοκαλί ποδαράκια και ήταν σχετικά λεπτούλα. Το μόνο κακό πράγμα, ήταν ότι είχε ένα πρόβλημα με τα ποδαράκια της. Δεν μπορούσε να σταθεί πάνω στα κλωναράκια του κλουβιού! Έπεφτε συνέχεια! Επίσης αρρώσταινε και με το παραμικρό!…

Όπως σας είπα πέθανε, πριν από μερικές εβδομάδες …Το γιατί ..κανείς δεν το ξέρει! Ίσως έφταιγε η αρρώστια που είχε στα ποδαράκια της. Ποιός ξέρει;

Την ημέρα του περιστατικού εγώ δεν ήμουν σπίτι Ήμουν στο χωριό με τους γονείς μου σε μια βόλτα. Αυτό ίσως να μην έχει σημασία, αλλά για μένα έχει, διότι εγώ έχω τύψεις, επειδή όταν εμείς περνούσαμε ωραία ..η Ζουζού μου εκείνη την ώρα άφηνε την τελευταία της πνοή, πάλευε για να μείνει στην ζωή! Αλλά δεν τα κατάφερε…

Όταν το έμαθα έκλαιγα! Στην αρχή οι γονείς μου δεν μου το έλεγαν για να μην στεναχωρηθώ, αλλά ο μπαμπάς μου, μου το είπε στα ίσα, διότι έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα συνέβαινε και είπε πως πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα στα ίσα, γιατί έτσι είναι η ζωή.

Όπως και να το κάνουμε είναι ένα ζωάκι που μπαίνει στην ζωή σου και δεν φεύγει εύκολα, ότι θετικό και να σκεφτείς…:’(

Το τελευταίο πράγμα που έχω να γράψω για την Ζουζού μου, είναι πως την αγαπούσα, την αγαπώ και θα την αγαπώ για ΠΑΝΤΑ!! Το μόνο καλό είναι ότι δεν είναι και πολύ μακριά μου, γιατί το σώμα της είναι θαμμένο στην πίσω αυλή του σπιτιού μας, αλλά και η μικρή ψυχούλα της έχει κατακτήσει ένα μέρος μέσα στην ψυχή μου και στο μυαλό μου!

Ελπίζω από εκεί ψηλά που είναι και που με βλέπει αυτή τη στιγμή, ελπίζω να έχει καταλάβει την αγάπη που της έδωσα όλα αυτά τα χρόνια!. Της εύχομαι ένα καλό και ήρεμο ταξίδι, αφού αυτός ο δρόμος είναι πολύ μακρύς!!! :’( :’(

Αθηνά-Μαρία Κ.