Υποτίθεται ότι είμαστε προοδευτικοί. Φιλελεύθεροι. Υποτίθεται πως ο αγώνας για την κατάρριψη των στερεοτύπων και την επίτευξη της ισότητας στην κοινωνία μας είναι ο στόχος μας. Ο στόχος των νέων. Κι όμως στα τραγούδια που γεμίζουν ώρες από την ζωή μας κυριαρχούν η υποτίμηση της γυναίκας (η οποία ζει ουσιαστικά χωρίς καμία δικιά της σκέψη και πρωτοβουλία, χρήσιμη μόνο για να ικανοποιήσει οποιαδήποτε ανάγκη χρειαστεί) καμουφλαρισμένη ξενοφοβία, ρατσισμός. Έτσι, οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα που δεν ταιριάζει στα ιδεαλιστικά πρότυπα των νέων, δέχεται άγριο εκφοβισμό και περιθωριοποιείται. Μας εκφράζουν όμως όντως αυτά τα τραγούδια;

Δεν νομίζω.

Υπάρχουν και τραγούδια που μιλάνε για το τι συμβαίνει μέσα στον κεφάλι μας, για τα όνειρά μας, τί μας προβληματίζει, τί μας πληγώνει, με τί αγανακτούμε, τί μας εξοργίζει. Και μπορεί όλα αυτά να θεωρηθούν γελοία από κάποιους που έχουν ζήσει τόσο πολύ στην επιφάνεια των συναισθημάτων τους και της πραγματικότητας, που τρομάζουν στην ιδέα να αντιμετωπίσουν τον κόσμο κάτω από την ψεύτικη μάσκα του.

Αλλά αξίζει όντως να ζούμε έτσι;