«Μέσα στο μυαλό του τώρα καρφώθηκε μια σκέψη: να προφτάξει, να βοηθήσει το χτυπημένο.
- Θε μου, μουρμούρισε, λυπήσου τον, λυπήσου με. Άφησέ τον να ζήσει. [...]
«Συχώρα με, καλέ μου, δεν το “θελα· δεν είμαι φονιάς, σου τ” ορκίζομαι, δεν είμαι φονιάς. Να, μια στιγμή μονάχα ξέχασα πως είμαι άνθρωπος, ξέχασα πως είσαι άνθρωπος, αδερφός μου. Πως μάνα και σένα σε περιμένει στο φτωχικό της: μάνα και πατέρας κι αδέρφια. Ξέχασα, γιατί αυτοί οι κακούργοι θέλανε να με κάνουν να ξεχάσω.»
«Γιατί;», Γ. Μαγκλής, Δεν υπάρχουν αμαρτωλοί, Δωρικός
Ζωή Τατάκη
Ο θάνατος
Μια ριπή τον ώθησε
βρέθηκε κατάχαμα
τα βλέφαρα του τρεμόπαιζαν
εκείνος βογκούσε
ο άλλος παρατηρητής του θεάματος
έχοντας χάσει τη συνείδηση του
ο τόπος, ο χρόνος είχαν βυθιστεί σε ένα πηγάδι
το πηγάδι του εγκλήματος
η αγάπη, ο σεβασμός, η κατανόηση
είχαν ήδη πνιγεί
δίπλα του στέκεται μία μορφή
η μορφή της μετάνοιας
γυρίζει τον μοχλό του πηγαδιού
καθώς ένα δοχείο ανεβαίνει
και μέσα στο δοχείο βρίσκεται το αίμα
το αίμα του θύματος
το αίμα που χάθηκε άδικα, ασυναίσθητα
ανάμεσά του βρίσκεται το δώρο
αυτό που χάρισε σε εκείνον
γλυκό, αναπάντεχο, πρωτοφανές
εμπειρία ζωής
μπορεί να ικανοποιήσει τον παραλήπτη με ηρεμία
γαλήνη, ξεκούραση
αλλά και να προσφέρει στεναχώρια, θυμό, καταπίεση,
κατάθλιψη σε όσους δεν το λαμβάνουν
ο θάνατος
το μόνο που αν δοθεί
δεν πρόκειται να επιστραφεί ποτέ
Βροντάκη Δήμητρα
Αργυρώ Τάτση
Σκληρός που είναι ο πόλεμος…
μαύρο το χρώμα του θολό.
Σκληρός που έγινα και εγώ…
ξέχασα άνθρωπος να είμαι πια θαρρώ.
Φίλε μου στρατιώτη,
Συγγνώμη, συγγνώμη σου ζητώ.
Τα χέρια μου απλώνω και σε βοηθώ
μάταια όμως προσπαθώ…
Μάνα σε περίμενε και εσένα
και έπρεπε να το σκεφτώ.
Όμως, με έκανε ο πόλεμος να ξεχνώ
<<συνάνθρωπο>> έπρεπε να σε θεωρώ.
Τώρα πια δεν έχω τι να πω
συγγνώμη, συγγνώμη σου ζητώ…
Χάρης Παπαθανασίου
Την ώρα που ο στρατιώτης πέφτει
Και στα ματιά με κοιτάει
Άρχισα να ξανασκέφτομαι
Και συνειδητοποίησα τι είχα κάνει
Μου πέφτει το όπλο κάτω
Και τρέχω να τον σώσω
Γιατί το έκανα εγώ αυτό;
Γιατί έπρεπε να τον σκοτώσω;
Γινόμουνα ένας από αυτούς
Που τους κοιτάς στα ματιά
Και αναρωτιέσαι αν θα ζήσεις
Να ξαναδείς τα άστρα
Ήταν πια πολύ αργά
Δεν θα ξαναέβλεπε του ηλίου την ημέρα
Τουλάχιστον ας ξέρει από εκεί ψηλά
Πως στην καρδιά μου θα τον έχω κάθε μέρα
Μεσοχωριαννάκη Μαρίνα
Σου γράφω, μεγάλε Έρωτα
Έρωτα μείνε εδώ
Εσύ που την αγάπη δημιουργείς
Εσύ που όλα τ “αλλάζεις
Σμιλευτή της άνοιξης, μείνε εδώ
Για σένα που η Ελένη
Χιλιάδες πλοία στην Τροία τράβηξε
Για σένα που εξαιτίας σου
Στρατοί ολόκληροι παλεύουν
Αλλά και που αλλάζεις τα πάντα
Ζωές πλασμάτων, ανθρώπων και θεών
Αλλά και την ίδια την μοίρα
Έρωτα το σύμπαν σε χρειάζεται
Την ισορροπία να δημιουργείς και να χαλάς
Να σπας κανόνες, συστήματα και συνθήκες
Να διαμορφώνεις αξίες και αρχές
Εσύ η κινητήριος δύναμή μας
Μείνε εδώ
Γιάννης Βρεττάκης
Τιμητική διάκριση στον πρώτο μαθητικό διαγωνισμό ποίησης «Βιτσένζος Κορνάρος»
από την Στέγη Βιτσένζος Κορνάρος
