Στη σημερινή εποχή, πολλοί καλλιτέχνες επηρεάζονται από τα ήθη και τα έθιμα της χώρας τους, τη θρησκεία, την αρχιτεκτονική, ακόμα και από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Με την τέχνη, κάθε καλλιτέχνης εκφράζεται ελεύθερα μέσα από το δημιούργημά του. Κάποιοι ζωγράφοι, όπως ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, βρήκαν έμπνευση μέσα από τη γιορτή του Πάσχα τον Απρίλιο, δημιουργώντας πολλές σκηνές από τα Πάθη του Χριστού. Άλλοι, όπως ο Γεώργιος Ιακωβίδης, ήθελαν να τονίσουν τη σημασία της οικογένειας, θυμίζοντάς μας τη γιορτή της Μητέρας τον Μάΐο. Ας τους γνωρίσουμε καλύτερα, καθώς και ένα δημιούργημά τους.
Δομίνικος Θεοτοκόπουλος (El Greco)
Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος (1541-1614), ή αλλιώς El Greco, ήταν Κρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής Αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την Ελλάδα, δημιουργώντας τα περισσότερα έργα του στην Ιταλία και την Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στο Ηράκλειο, που αποτελούσε τότε τμήμα της Ενετικής Επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία.
Η ζωγραφική του έχει δεχτεί επιδράσεις τόσο από τη βυζαντινή τέχνη όσο και την ιταλική ζωγραφική. Ωστόσο, κατάφερε να αναπτύξει ένα «προσωπικό στιλ» με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: ψηλόλιγνες φιγούρες με στενόμακρα πρόσωπα, έντονες σκιές, εκφραστικά πρόσωπα και πλούσια πτυχολογία. Ένα από τα πιο γνωστά του έργα απεικονίζει τον Χριστό να κουβαλά τον Σταυρό του Μαρτυρίου του.
Ο συγκεκριμένος εκφραστικός, λυπηρός πίνακας ζωγραφικής δημιουργήθηκε από τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο και εκτέθηκε για πρώτη φορά το 1580. Σήμερα βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Η εικόνα αναπαριστά τον Χριστό να κρατά τον Σταυρό του Μαρτυρίου του, καθώς τον περιτριγυρίζει ένας γκρίζος, σκοτεινός ουρανός. Ο ίδιος φαίνεται αρκετά ταλαιπωρημένος, καθώς φοράει ένα αγκαθωτό στεφάνι και σταγόνες από αίμα τρέχουν από το μέτωπο προς τον λαιμό του. Παράλληλα, έχει ένα εκφραστικό και ελεήμον βλέμμα στραμμένο προς τα πάνω. Επιπλέον, τα ρούχα του περιέχουν έντονες σκιές και πλούσια πτυχολογία. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το μαύρο και το πορφυρό, που συμβολίζουν την εξουσία. Συνοψίζοντας, πρόκειται για έναν αρκετά στενάχωρο πίνακα που αναδεικνύει τα Πάθη του Χριστού.
Γεώργιος Ιακωβίδης
Ο Γεώργιος Ιακωβίδης γεννήθηκε το 1853 στα Χίδηρα της Λέσβου. Σε ηλικία 13 ετών πήγε στη Σμύρνη, για να ζήσει με τον θείο του, πρακτικό αρχιτέκτονα, και να φοιτήσει στην Ευαγγελική Σχολή, ενώ παράλληλα εργαζόταν. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη και κυρίως για την ξυλογλυπτική. Το 1870 εγγράφηκε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (τη μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Δάσκαλοί του στην Αθήνα ήταν ο ζωγράφος Νικηφόρος Λύτρας και ο γλύπτης Λεωνίδας Δρόσης.
Ο Ιακωβίδης υπηρέτησε πιστά τον γερμανικό ακαδημαϊκό νατουραλισμό της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Τα θέματά του, παρότι ζωντανά και γεμάτα ελληνικό φως, διακατέχονται από τη θεατρικότητα και την αυστηρότητα που επέβαλε ο ακαδημαϊσμός. Από τα πρώιμα κιόλας έργα του εκδήλωσε το ταλέντο του να συλλαμβάνει τον ψυχισμό των μοντέλων του με τεχνική αρτιότητα, ενώ ο σωστός χειρισμός του φωτός, του χρώματος και της υφής των πραγμάτων τον έκανε περιζήτητο ως προσωπογράφο της υψηλής κοινωνίας. Ένα από τα πιο διάσημα έργα του είναι “Τα πρώτα βήματα”, που αναπαριστά τα πρώτα βήματα ενός μωρού.
Αυτός ο ρεαλιστικός, συναισθηματικός πίνακας ζωγραφικής δημιουργήθηκε από τον Γεώργιο Ιακωβίδη, ενώ εκτέθηκε για πρώτη φορά το 1892 και βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη. Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα απλό, χωριάτικο σπίτι με λευκούς τοίχους και ένα ξύλινο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Μια μαυροφορεμένη, χαμογελαστή γιαγιά κρατάει το χαρούμενο, ξανθό, ντυμένο στα λευκά μωρό που προσπαθεί να περπατήσει, ενώ ένα κορίτσι ανοίγει την αγκαλιά του για να το υποδεχτεί. Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι ιδιαίτερα συγκινητικός, απεικονίζοντας μια γλυκιά στιγμή που γεννά συναισθήματα χαράς και στοργής. Ο έντονος φωτισμός πάνω στο μωρό τονίζει τον συμβολισμό της ζωής. Συνοψίζοντας, είναι ένας πανέμορφος πίνακας που ζεσταίνει την καρδιά.
Συντάκτρια: Αυγή-Μαρία Πρίσκα
