Πόλεμος· Ένας πόλεμος διαφορετικός· Ένας πόλεμος άκρως απροσδόκητος· Ένας πόλεμος με έναν εχθρό που ούτε οι ίδιοι δε μπορούμε να προσδιορίσουμε· έναν εχθρό άγνωστο· αλλά ταυτόχρονα και αρκετά «διάσημο» θα έλεγε κανείς. Εφημερίδες, περιοδικά, ειδήσεις, άρθρα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης…είναι παντού· τα έχει κατακτήσει όλα. Και όλα αυτά ένας εχθρός, ένας ύπουλος μικρός αντίπαλος, ένας μικροοργανισμός γνωστός ως ‘κορωνοϊός’.  «Μήπως θα έπρεπε να φοβηθούμε;» ίσως να αναρωτιούνται πολλοί.

«Είμαστε σε πόλεμο με έναν εχθρό που είναι αόρατος, αλλά δεν είναι ανίκητος» αυτά ήταν τα λόγια του πρωθυπουργού της χώρας μας. Κάποιοι συμφώνησαν, κάποιοι πανικοβλήθηκαν και κάποιοι άλλοι απλά τον αγνόησαν επιδεικτικά. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές αντιδράσεις, ωστόσο ένας μόνο πολιτισμός· μια μόνο χώρα· μια μεγάλη οικογένεια. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι περισσότεροι δεν έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν κάποια παρόμοια κατάσταση· κάτι εξίσου πρωτόγνωρο. Σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο, σε αυτόν τον ιδιαίτερο και ξεχωριστό πόλεμο καλούμαστε όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά να μείνουμε ενωμένοι και να προστατέψουμε το εαυτό μας, την οικογένειά μας και τους γύρω μας, να αντισταθούμε σε αυτόν τον άδηλο κίνδυνο και να μη μας φοβίζει η αφάνεια της αντίπαλης παράταξης. Ο πανικός δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν και τίποτα. Θεωρώ πως πρέπει να εκμεταλλευτούμε το μόνο όπλο που μας δίνεται: την καθημερινή μας στάση. Χωρίς υπερβολές, χωρίς φόβο αλλά με πίστη, υπομονή και αισιοδοξία θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό. Έχουμε φτάσει στο σημείο να είμαστε σε καραντίνα και να υπάρχει αστυνομία για επιτήρηση σε όλους τους δρόμους. Γιατί αυτό; Γιατί δε μπορούμε να πειθαρχήσουμε. Γνωρίζοντας ότι ο ιός μεταφέρεται με την επικοινωνία πρέπει να είμαστε υπομονετικοί και να δείξουμε εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς που μας συμβουλεύουν να μείνουμε σπίτι, γιατί σίγουρα κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Και όταν μιλάω για αυτούς τους ειδικούς αναφέρομαι στους γιατρούς και στις νοσοκόμες που περνούν ατελείωτες ώρες στα νοσοκομεία εκθέτοντας τον εαυτό τους στον ιό, μόνο και μόνο για να σώσουν ζωές εμάς· κάποιους άγνωστους για εκείνους· αυτό όμως δεν αποκλείει το ότι είμαστε άνθρωποι, ανήκουμε στο ίδιο είδος και νιώθουμε την ανάγκη και την υποχρέωση να βοηθήσουμε το συνάνθρωπο μας, να δείξουμε επομένως υπευθυνότητα και αλληλεγγύη· να καλλιεργήσουμε το ανθρωπιστικό και οικουμενικό μας πνεύμα. Φυσικά κρισιμότερο παράγοντα διεξαγωγής αυτού του πολέμου αποτελεί και η στενότερη συνεργασία όλων των κρατών, καθώς επίσης και η έντονη συμβολή των μέσω μαζικής ενημέρωσης με σκοπό την αμεσότερη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού.

Προσωπικά πιστεύω πως αυτός ο εχθρός όσο επικίνδυνος και αν είναι, όσο θανατηφόρος και αν γίνει είναι πολύ μικρός για να μη μπορεί να νικηθεί από μια ενωμένη ανθρώπινη παγκόσμια κοινότητα, απλά πρέπει να κερδίσουμε χρόνο για να ανακαλύψουμε πως θα τον εξοντώσουμε. Γι” αυτό αξίζει να προσπαθήσουμε, να μείνουμε σπίτι, να μη φερθούμε με ανευθυνότητα αλλά ως υπεύθυνοι στρατιώτες σε αυτήν τη μάχη, σε αυτόν τον πόλεμο για τη ζωή, ώστε να αποτελέσουμε πρότυπο για τις επόμενες γενιές…

Μαριλίδα Λιάκου (Γ1)