Συγκλονισμένη παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην παγκόσμια, αλλά κυρίως την ελληνική κοινωνία και αναρωτιέμαι «τι έφταιξε;».

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, καθημερινά ενημερωνόμαστε για περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού και ενδοοικογενειακής βίας, εγκληματικές πράξεις ενάντια στη ζωή συνανθρώπων μας λόγω φανατισμού ή εμμονής, γυναικοκτονίες και πρόσφατα παιδοκτονίες. Ειλικρινά μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω γιατί ,όλο και πιο συχνά, φτάνει σε αυτά τα άκρα η κοινωνία μας. Φταίει η πανδημία που ζήσαμε, η υπερέκθεση της ζωής μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ανάγκη να μιλήσουμε ελεύθερα για πράγματα που συνέβαιναν και παλιότερα, αλλά αποτελούσαν «ταμπού», κάτι άλλο ίσως…;

Κι απ’ την άλλη, καθένας μπορεί να καταλάβει ότι πλέον υπάρχει μια απαξίωση των θεμελιωδών ιδανικών -αξιών, που χαρακτηρίζουν κάθε άνθρωπο. Χάθηκε ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, στα ατομικά δικαιώματα, στη διασφάλιση της ιδιωτικότητας, ακόμα και στη δικαιοσύνη. Όλοι ξαφνικά έγιναν γιατροί, δικηγόροι, δικαστές… ετεροδιηγητικοί αφηγητές και παντογνώστες, όπως ακριβώς μαθαίνουμε στο μάθημα της λογοτεχνίας…

Σκέφτομαι ότι δεν είναι αυτή η κοινωνία που ονειρεύτηκα να ζήσω!

Κλείνοντας, λοιπόν, και με αφορμή τη φετινή χρονιά που αποτελεί «Ευρωπαϊκό Έτος Νεολαίας», θα ήθελα να παροτρύνω όλους τους νέους να επενδύσουμε ουσιαστικά στην παιδεία μας, να αξιολογούμε τα γεγονότα και να σχηματίζουμε την προσωπική μας άποψη μετά από  ώριμη σκέψη, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική, χωρίς να αποπροσανατολιζόμαστε, με απώτερο σκοπό η κοινωνία του αύριο, η δική μας κοινωνία, να είναι ομορφότερη!

                                                                                             Νεφέλη Μωυσιάδη (Β’2)