ΤΟ ΚΡΑΣΙ

 Καθώς μπήκε μέσα, την είδε στην κλίνη του.

Ένα ποτήρι κρασί δίπλα στο κρεβάτι… ένα στο χέρι της…  Πλησίασε την πανέμορφη ταλαιπωρημένη φιγούρα…

Την αγκάλιασε απολαμβάνοντας τη μυρωδιά της και τη φίλησε.

Το ποθούσε αφάνταστα αυτό το φιλί.

Ένας δυνατός κρότος.

Το ποτήρι έσπασε αφήνοντας το κρασί να χυθεί.

Χύθηκε…σαν το αίμα τους

ΤΟ ΡΟΛΟΙ

Χτυπάει. Ο χτύπος του την είχε κουράσει.

Άκουγε αυτόν τον χτύπο για μέρες…

Οι μέρες μεγάλωσαν κι έγιναν βασανιστικές…έγιναν χρόνια.

Το  ίδιο ρολόι, απέναντι από τον ίδιο καναπέ.

Κατάλαβε πως τόσα χρόνια… περίμενε άδικα…

Περίμενε τον νεκρό γιο της να γυρίσει από τον πόλεμο…

Η ΓΙΟΡΤΗ

Χόρευαν μαζί… Όλοι τους κοιτούσαν… Μιλούσε για εκείνον συνέχεια… Τον αγαπούσε όπως και τον γιο τους.

Μουσική, χορός, φαγητό… Μια απλή γιορτή.

Αυτές ήταν οι σκέψεις της, καθώς κοιτούσε την κορνίζα.

Την παλιά σκουριασμένη κορνίζα που είχε δίπλα στο κομοδίνο της. Η χαμένη της οικογένεια. Δεν ξανακοίταξε εκείνη την εικόνα και κοιμήθηκε βουβά…

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ

Το φορούσε μια λευκή, ψυχρή γυναίκα, την ημέρα του γάμου της.

Ο γάμος δεν έγινε σε εκκλησία. Σε μια απόμερη ξεχασμένη παραλία,  όπου τα φύκια ήταν νεκρά σαν την ψυχή της…

Κοίταξε την άμμο… Θυμήθηκε το πρόσωπό του, καλυμμένο με την ίδια άμμο… Πολύ βαθιά κάτω από το έδαφος.

Την κοίταζε κι εκείνη ξάπλωσε ξανά… Άφησε τη θάλασσα να την παρασύρει… για τελευταία φορά προτού φύγει…

Έλλη Γρηγοριάδη,(Β΄1)