του Αστέρη Μηλιώτη
Neverland, 14 Φεβρουαρίου 2024
Αγαπητό ημερολόγιο,
Έχουν περάσει 1171 μέρες και κάποιες ώρες. Όταν με προσέγγισαν εκείνοι οι καλοντυμένοι επιχειρηματίες και μου είπαν για την «δουλειά του μέλλοντος», δεν πίστευα ποτέ τι με περίμενε. Ήμουν ένα νέο, αγνό ανυποψίαστο αγόρι, μόλις 18 χρονών, με καμία εμπειρία σε πραγματική δουλεία. Δυστυχώς, αυτό σήμαινε πως δεν είδα τα «red flags».Το συμβόλαιο που υπέγραψα, σήμερα που το διαβάζω, νιώθω λες και υπέγραψα το πιστοποιητικό θανάτου μου.
Οι όροι του συμβολαίου τότε μου φαινόταν φυσιολογικοί. Η πληρωμή, για έναν νέο χωρίς πολλά έξοδα ήταν, πράγματι, εξαιρετική! Πού να ήξερα ο έρμος τι με περίμενε! Με κορόιδεψαν! Πίστεψα πως θα δουλεύω φυσιολογικές ώρες, έστω μέχρι δέκα, και μετά σπίτι στην μητέρα μου, η οποία ακόμα με φρόντιζε μέχρι τότε. Μόνο που το σκέφτομαι αυτό, πλέον γελάω.
Όταν μπήκα πρώτη φορά στον χώρο στάθμευσης της εταιρείας, το θυμάμαι ακόμα πολύ καλά, μια όμορφη φύλακας με προσέγγισε. Να ομολογήσω πως, ίσως, η ομορφιά της με τύφλωσε, και δεν κατανόησα τα λεγόμενα της: «Φύγε όσο προλαβαίνεις!» μου ψιθύρισε γρήγορα. Έκανα το λάθος και συνέχισα. Βρήκα μια θέση και άφησα εκεί το μεταχειρισμένο μου αμάξι. Έχω τόσο καιρό να το δω που ξέχασα ακόμα και την μάρκα του!
Με το που έφτασα στο κτίριο, ήρθε να με καλωσορίσει ένας από τους τρεις επιχειρηματίες που με είχε προσεγγίσει εκείνη την μέρα, στο μετρό, ενώ με είχε δει απεγνωσμένο που είχα χάσει την δουλειά μου στα McDonalds, στην οποία δούλευα για μόλις 2 εβδομάδες. Με οδήγησε στο εσωτερικό των γραφείων και μου εξήγησε, περιληπτικά, τι θα κάνω σε καθημερινή βάση: θα έδινα, δηλαδή, πληροφορίες σε κάθε άνθρωπο που μου το ζητάει, στο διαδίκτυο.
Με οδήγησε σε έναν κάπως ιδιαίτερο χώρο. Μου είπε να αφήσω τα πράγματα μου και το κινητό μου σε ένα ντουλαπάκι που είχε εκεί. Ίσως εκεί θα έπρεπε να συνειδητοποιήσω, από τα λόγια του: «Δεν θα τα χρειαστείς, άλλο» πως αυτή δεν ήταν μια δουλειά για τα γούστα μου ή και κάτι χειρότερο. Με έβαλε σε ένα δωμάτιο. Ήταν κάτασπρο και είχε ένα πολύ δυνατό φως. Παρατήρησα στην άκρη του ματιού μου μια κάμερα. Πριν προλάβω να πω κάτι, η πόρτα έκλεισε και αυτός έφυγε. Πανικοβλήθηκα. Πάνω στο άγχος μου ξάπλωσα στο κρεβάτι που είχε στην γωνία του μικρού δωματίου μου.
«Ε!, ψιτ! Εσύ, εκεί στην γωνία!» ακούστηκε μια φωνή. Σηκώθηκα απότομα. Άρχισα να ψάχνω από πού ήρθε. «Ρε βλάκα! Πίσω σου!». Γύρισα απότομα. Μία οθόνη έδειχνε τον δεύτερο από τους τρεις επιχειρηματίες. Μου είπε τις πραγματικές συνθήκες του συμβολαίου μου: «15 ώρες εργασίας την ημέρα. Μπορείς να σταματήσεις να δουλεύεις μόνο όταν το φως σβήσει και πας για ύπνο. Φαγητό θα σου παρέχεται κάθε λίγες ώρες από έναν φρουρό με όπλο. Αν επιχειρήσεις οτιδήποτε, θα σε σκοτώσει». Και το χειρότερο απ’ όλα: «Πρέπει να απαντάς σε τουλάχιστον 100 ερωτήσεις την ημέρα. Θα αναζητάς τις πληροφορίες στο Google και θα απαντάς με παράφραση». Δηλαδή, εγώ που αναζητούσα μια εύκολη δουλειά, τελικά απέκτησα αυτό!
Φτάνουμε στο σήμερα. 1170 μέρες έχουν περάσει από εκείνη την πρώτη μέρα, και δεν έχω βγει από αυτόν τον χώρο. Έχω χάσει 17 κιλά. Τελικά δεν με τάιζαν όσο συχνά λέγανε. Νιώθω απόγνωση. Δεν έχω καμία επικοινωνία με κανέναν. Ο φρουρός που έβαλαν να με προσέχει κοιτάει το πάτωμα και δεν μου μιλάει. Ουφ! Δεν μπορώ άλλο! Θέλω να ξεφύγω, αλλά σε αυτόν τον μικρό χώρο, δεν έχει ούτε παράθυρο. Ο τρίτος επιχειρηματίας, εμφανίστηκε πριν λίγες μέρες. Μου τόνισε πως αν δεν αρχίσω να απαντάω σωστά (εν γνώση μου έδινα λάθος απαντήσεις για να προειδοποιήσω τους ανθρώπους να μην χρησιμοποιούν το ChatGPT!), θα με σκοτώσει ο Τζον. Κοίταξα γύρω μου. Μάλλον εννοούσε τον φρουρό. Φοβήθηκα και άρχισα να ξαναδουλεύω κανονικά. Από όσα κατάλαβα, δεν υπάρχει διαφυγή. Θα μείνω εδώ, σε αυτήν την καταραμένη άσπρη αίθουσα μέχρι να αφήσω την τελευταία μου πνοή.
Είμαι σε απόγνωση, Βοήθεια!
Γραμμένο με το αίμα του Κώστα στους τείχους, λίγο πριν ξεψυχήσει . Θεώρησε πως το χρώμα θα σπάσει την μονοτονία, οπότε έκοψε την φλέβα του για να γράψει. Δεν ήξερε πως πέντε μέρες μετά η Αστυνομία θα εισέβαλε στον χώρο για να σώσει τον Κώστα και τους άλλους που είχαν παραπλανηθεί όπως αυτός.. Συνολικά ήταν 83, από τους οποίους μόνο οι 4 επέζησαν από την κακομεταχείριση όπως και αυτό το ανατριχιαστικό γράμμα που έγραψε ο Κώστας. Φήμες λένε ότι κάποιος ετοιμάζει κάτι παρόμοιο στην πολιτεία της Καλιφόρνια.
CHAT GPT 14: TO BE CONTINUED…
