της Χαράς Διβάνη
Μαύρες σταγόνες μελανιού,
αποτυπωμένες σε ξεθωριασμένο χαρτί.
Γράμματα στοιβαγμένα,
τ’ ένα δίπλα στ’ άλλο,
κουβαλούν το βάρος της ανθρώπινης καρδιάς
και το «γιατί».
Δάκρυα πέφτουν από τα μάτια σου
και μένουν στην ιστορία —
μια ανδρεία σου προσπάθεια
να δεις την αλήθεια.
Κι ένας αλλόκοτος ήχος —
μοιάζει επικίνδυνα με θρήνο —
επιβεβαιώνει πως έφτασες κοντά,
πως προσπάθησες να αποδράσεις
απ’ το χάος του μυαλού σου.
Μα δεν τα κατάφερες.
Γι’ αυτό γράφεις ακόμα,
μόνος,
σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο,
πάνω σ’ ένα ξεθωριασμένο χαρτί,
και το μαύρο μελάνι
απλώνεται στη σελίδα.
