της Χαράς Διβάνη
Μια κρύα νύχτα θα χαθείς κι εσύ,
όπως όλοι οι άλλοι.
Μια μέρα θα δεις το τελευταίο ηλιοβασίλεμα —
θα γελάσεις, θα κλάψεις,
θα νιώσεις για τελευταία φορά.
Πόσο φοβάσαι αυτή τη μέρα!
Δεν τη φοβόμαστε όλοι;
Τη μέρα που θα δούμε το πρόσωπο του θανάτου
και θα ηρεμήσουμε πραγματικά.
Τη μέρα που θα είμαστε μόνο ψυχές,
χωρίς σκοπούς και όνειρα,
χωρίς ανθρώπους γύρω μας,
καθώς τα κορμιά μας κείτονται
παγωμένα στο έδαφος.
Πόσο την τρέμουμε αυτή τη μέρα!
Η ανθρωπότητα ολόκληρη
γονατίζει μπροστά στον φόβο του θανάτου.
Μα γιατί να είναι φόβος
και όχι… ανυπομονησία ή χαρά;
Άλλωστε, δεν είναι προνόμιο ο θάνατος;
Δεν θα ήθελες να ζεις για πάντα.
Ωστόσο, συνεχίζεις να βλέπεις τον θάνατο
ως εχθρό κι όχι ως φίλο.
Θες να τον αποφύγεις,
να μην τον δεις μπροστά σου.
Μα κατά βάθος γνωρίζεις
πως δεν θα ’θελες να ζεις για πάντα.
Ποιος θα ’θελε να ζει για πάντα;
