του Γιώργου Παπαντωνίου
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας μαθητές και εκπαιδευτικοί συνάντησαν μπροστά τους ένα πρωτόγνωρο είδος διδασκαλίας, αυτό της διαδικτυακής (σύγχρονης και ασύγχρονης). Η πρωτοπόρα, στην εφαρμογή της, ιδέα είχε στόχο εξ αρχής να προστατέψει μαθητές και εκπαιδευτικούς από την απειλή του ιού της Covid-19. Η τηλεκπαίδευση μπορεί να μην ήταν τέλεια, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε κάποια οφέλη τα οποία αναδείχθηκαν στην πορεία.
Αρχικά, έδωσε την δυνατότητα στους μαθητές και εκπαιδευτικούς να επιτελέσουν τη διαδικασία της μάθησης από την άνεση του σπιτιού τους και μείωσε τις αποστάσεις, εξυπηρετώντας, κυρίως, μαθητές οι οποίοι έμεναν σε απομακρυσμένες περιοχές. Οι τεχνικές δυσκολίες που προέκυψαν στην αρχή των τηλεμαθημάτων, φάνηκε ότι μετριάστηκαν στην συνέχεια. Στο δεύτερο έτος εφαρμογής της αρκετοί μαθητές προμηθεύτηκαν tablet με τη βοήθεια του voucher των 200 ευρώ. Με αυτόν τον τρόπο παρατηρήθηκε ανανέωση στον εξοπλισμό στα νοικοκυριά και στα σχολεία.
Παράλληλα, η τηλεκπαίδευση έδωσε την ευκαιρία στους καθηγητές να διεξάγουν ένα πιο διαδραστικό και σύγχρονο μάθημα. Αυτό συνέβη καθώς μπορούσαν να διαμοιράσουν την οθόνη στους υπόλοιπους μαθητές, να επισυνάψουν ψηφιακά βιβλία στο chat, δηλαδή στο δωμάτιο συζητήσεων, να προβάλουν παρουσιάσεις. Επίσης, μπορούσαν να αναθέσουν στους μαθητές διάφορες εργασίες και εκπαιδευτικά παιχνίδια για την περαιτέρω βελτίωση του κλίματος της τάξης αλλά και της διαδικασίας της μάθησης. Το μάθημα γινόταν φιλικότερο προς τον μαθητή, καθώς του κέντριζαν το ενδιαφέρον τέτοιες δραστηριότητες. Αν όλες αυτές οι δυνατότητες βρίσκονται μέσα σε μια εφαρμογή, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι πραγματικά η τηλεκπαίδευση ήταν μια προοδευτική κίνηση στον τομέα της παιδείας.
Το σημαντικότερο πλεονέκτημα που μπορεί να μας προσφέρει η διαδικτυακή εκπαίδευση είναι οι ευκαιρίες που δημιούργησε για το μέλλον. Οι μελλοντικές της εφαρμογές στην εκπαίδευση μπορούν να είναι πολυάριθμες. Με την διαδικτυακή εκπαίδευση πλέον το σπίτι του καθενός γίνεται τάξη, με αποτέλεσμα τη μείωση των αποστάσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο μέλλον η τηλεκπαίδευση μπορεί να συνδέσει μαθητές διαφορετικών χωρών για την επίτευξη ενός εκπαιδευτικού σκοπού, χωρίς την οικονομική επιβάρυνση της μετακίνησης των μαθητών. Με άλλα λόγια, θα ενισχυθεί η ενότητα των μαθητών σε παγκόσμια κλίμακα. Με αυτόν τον τρόπο, θα ενδυναμωθεί η συνεργασία και η αλληλεγγύη ανάμεσα τους και θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν δραστηριότητες οι οποίες να αποσκοπούν στην εξάλειψη σημαντικών κοινωνικών ζητημάτων, όπως αυτό του ρατσισμού και, γενικότερα, των προκαταλήψεων σε παγκόσμια κλίμακα.
Ωστόσο, η τηλεκπαίδευση δεν είναι πανάκεια. Όταν καθηγητής Φυσικής του 1ου Προτύπου ΓΕΛ Θεσσαλονίκης ρωτήθηκε για το κατά πόσο ήταν αποτελεσματική η τηλεκπαίδευση, ανέφερε τα εξής: «Εξαρτάται από την τάξη στην οποία αναφερόμαστε και στον βαθμό επιμέλειας των μαθητών. Οι καλοί μαθητές της Γ’ Λυκείου ωφελήθηκαν και πήραν γνώσεις και είχαν και πιο πολύ χρόνο για να διαβάσουν. Οι μέτριοι μαθητές, αντιθέτως, δεν είχαν κίνητρο για να μελετήσουν και επαναπαύθηκαν. Για την Α’ και Β’ Λυκείου, οι πολύ καλοί μαθητές δεν είχαν πρόβλημα, ενώ από τις γραπτές δοκιμασίες που υποβλήθηκαν μετά φάνηκε ότι οι υπόλοιποι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν. Η τηλεκπαίδευση είναι θετική, αλλά πρέπει να γίνεται υπό προϋποθέσεις και όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα» .
Συνοψίζοντας, η τηλεκπαίδευση έχει πολυάριθμα πλεονεκτήματα και μπορεί να προσφέρει στους μαθητές ευκαιρίες και να επιλύσει κοινωνικά ζητήματα τα οποία είναι μείζονος σημασίας στη σύγχρονη κοινωνία. Ωστόσο, εξαρτάται από τους μαθητές στους οποίους αναφερόμαστε και την ατομική συνείδηση του καθενός.
