της Δέσποινας Παπαζιώγα
Ετοιμαζόμασταν καιρό για αυτό το ταξίδι, αλλά άξιζε. Είναι όμορφος πέρα από κάθε φαντασία. Μια μικρή γαλαζοπράσινη κουκίδα στο απέραντο κενό αρκούσε για να μας διδάξει την παροδικότητα της ζωής. Και μέσα στη θάλασσα των συναισθημάτων επέπλεε ο φόβος πως όλα κάποτε θα χαθούν. Ξαφνικά, αιφνιδιαστήκαμε από μια ταχύτατη λάμψη. Τα αγκάθια της, που αρχικά φάνταζαν ακίνδυνα, κυριάρχησαν στο τοπίο. Η κουκίδα υποχώρησε στα ανελέητα χτυπήματα του κομήτη, και χωρίστηκε σε ένα, δύο, τρία… μικρότερα τμήματα. Η διαίρεση αυτή διήρκησε χρόνια. Κάποιοι την επιδοκίμασαν, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Κάποια στιγμή έπρεπε να χωριστούμε και να επιστρέψουμε. Δεν διακρινόταν πλέον τίποτα πίσω από το βαθύ σκοτάδι. Ο καθένας έπρεπε να ενώσει μόνος του το παζλ, αποφεύγοντας νέα χτυπήματα. Και κάποτε πράγματι τα καταφέραμε! Μόνο που… όλα είναι θολά, το τοπίο ξεθωριασμένο. Ποιοι είναι αυτοί με τα αλλοιωμένα χαρακτηριστικά; Το μόνο που παρέμεινε το ίδιο είναι ο φόβος στα περιέργως καθαρά μάτια. Φόβος για τι; Δεν τα καταφέραμε; Ίσως φταίει η ομίχλη. Θα φύγει με τα χρόνια…
