της Χαράς Διβάνη
Δεν σε ένοιαζε.
Μέχρι που σταμάτησε να είναι μόνο
Στη δική σου ζωή.
Τα χαμόγελα και οι λύπες
Είναι εικόνες βυθισμένες στη λήθη.
Που είναι η ένταση και η ζωηράδα;
Δεν τις βρίσκεις.
Δεν είσαι ο μόνος που ψάχνει.
Όλα υπάρχουν πλέον στα κλειδωμένα μυαλά μας.
Άραγε, αν ρωτήσεις τους δικούς σου
Θα σου πουν αυτά που σκέφτεσαι κι εσύ;
Άραγε μια ανάμνηση είναι ο κόσμος;
Που με το πέρασμα του χρόνου παλαιώνει και φθείρεται;
Που υπάρχει μονάχα στις νοητές εικόνες της καρδιάς σου
Και μαζί της φθείρεται κ εσύ;
«Όχι», σου λένε, «δεν είναι»
Μα εσύ ξέρεις πως, ναι, είναι.
Μία ανάμνηση είναι ο κόσμος μας!
