της Ιωάννας Παπαβασιλείου
Η κάθε λέξη είναι μικρή, ασήμαντη.
Μέχρι να μπει σε μια πρόταση,
και να πάρει το ρόλο που θα καθορίσει τη σημασία και τη βαρύτητά της.
Αφού είναι άκακες
Γιατί να προκαλούν τόσα συναισθήματα;
Πώς προκαλούν τέτοια σύγχυση;
Αφήνουν πληγές χαραγμένες
τονίζουν ανασφάλειες, στιγματίζουν,
βυθίζουν όνειρα, χωρίζουν, διαλύουν,
μαυρίζουν ψυχές και καταστρέφουν ζωές.
Και τώρα είναι καταγεγραμμένες.
Δημόσιες. Εκτεθειμένες.
Λείπει η ιδιωτικότητα.
Τα όρια και τα φίλτρα απουσιάζουν,
αφήνοντας της λέξεις να ξεγλιστρούν γυμνές,
από τα δάχτυλα που πληκτρολογούν αδιάκοπα.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί σ’ εμένα;
Πρόσεχα. Δε φταίω.
Δεν μου αξίζει.
Ήμουν προσεκτική, παρατηρητική.
Η ιδιωτικότητα και η ασφάλεια
υπερίσχυαν των επιθυμιών και των παρορμήσεών μου.
Κι όμως, τίποτα δεν ήταν αρκετό.
Απολύτως τίποτα.
Είναι απρόβλεπτος.
Είναι σκοτεινός.
Λάθος.
Είναι ένας διεστραμμένος κόσμος.
