του Γιάννη Τάντση
Κάποιες φορές οι συζητήσεις γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι μπορεί να οδηγήσουν στην κατανόηση θεμάτων που δεν μας είχαν περάσει καν από το μυαλό. Σε μία από αυτές τις περιστάσεις κατάλαβα ότι γονείς και οι παππούδες μου δεν έχουν έρθει σε επαφή με την σύγχρονη πραγματικότητα των παιχνιδιών, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για όλους τους κινδύνους που κρύβονται μέσα στα βιντεοπαιχνίδια. Μάλιστα, πρόκειται για τα ίδια άτομα τα οποία, ενδεχομένως να είναι υπεύθυνα για την αγορά των βιντεοπαιχνιδιών αυτών, αφήνοντας τα παιδιά ή εγγόνια τους να έρθουν σε πρώτη επαφή με μία καινούργια μορφή τζόγου.
Αρχικά με τον όρο «τζόγος», δημιουργείται η εικόνα μίας τράπουλας, μιας ρουλέτας ή ενός κουλοχέρη, τρόπων δηλαδή που οι ενήλικες δοκιμάζουν την τύχη τους σε κάποιο καζίνο ή κάτι ανάλογο. Ωστόσο, ο «τζόγος» που εμφανίζεται στα βιντεοπαιχνίδια τελείως διαφορετικός! Στα βιντεοπαιχνίδια υπάρχει ο όρος των «microtransactions» (μικροσυναλλαγές), οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν είναι μικρές, όπως θα εξηγήσω στην συνέχεια, και βρίσκονται ΠΑΝΤΟΥ στα παιχνίδια, είτε όσα αγόρασε ο χρήστης είτε τα δωρεάν.
Συνήθως αφορούν στην αγορά κάποιου αντικειμένου το οποίο διακοσμεί την εμφάνιση του χαρακτήρα ή των εργαλείων που χρησιμοποιούνται ή προσφέρουν κάποιο πλεονέκτημα στο παιχνίδι. Το πρόβλημα εμφανίζεται, βέβαια, στον τρόπο απόκτησης του που θυμίζει παιχνίδια τύχης. Σε βιντεοπαιχνίδια όπως το CS2, TF2, Overwatch, R6S, LoL κ.α. δίνεται η δυνατότητα αγοράς των «Loot Boxes», τα οποία μπορούν να «ανοιχτούν» κατά το παιχνίδι, ελπίζοντας να περιέχει κάποιο αντικείμενο μεγάλης αξίας. Οι πιθανότητες, βέβαια, είναι πολύ μικρές, έτσι σε παιχνίδια (π.χ. στο CS2 το «κουτί» κοστίζει περίπου 5 ευρώ) υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγηθούν οι ανήλικοι σε τρίτες ιστοσελίδες, που δεν ελέγχονται από τους δημιουργούς του εκάστοτε παιχνιδιού. Σε αυτές τις ιστοσελίδες, προσφέρονται αντικείμενα σε χαμηλότερες τιμές, αλλά οι αγοραστές δεν ενημερώνονται σαφώς για το ρίσκο της συναλλαγής, κάτι που προκαλεί ανησυχία.
Σε αυτές τις ιστοσελίδες, αντίθετα με εκείνες των βιντεοπαιχνιδιών όπου υπάρχει σχετική νομοθεσία περί έκθεσης ανηλίκων σε τζόγο, δεν ελέγχεται η ηλικία ούτε οι τρόποι απόκτησης του κέρδους. Έτσι μιμούμενοι τους χαρακτήρες των βιντεοπαιχνιδιών δεν προσφέρουν κουτιά, αλλά χρησιμοποιούν πραγματικά παιχνίδια καζίνο. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο χρήστης παίρνει ως απολαβή αντικείμενα για το παιχνίδι, αντί χρημάτων ενώ έχει προηγηθεί σχετική κατάθεση στην ιστοσελίδα.
Το δυσάρεστο με αυτό το φαινόμενο είναι η δημιουργία μιας τεράστιας παραοικονομίας της οποίας τα κέρδη ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, συνολικά, και εφόσον υπάρχει εύκολη πρόσβαση από τους ανηλίκους μεγαλώνει κάθε ημέρα! Εκτός από τις οικονομικές συνέπειες βέβαια, υπάρχει μια μεγάλη ομάδα νέων οι οποίοι έχουν εξοικειωθεί με τον τζόγο που είναι πολύ πιθανό να καταστρέψουν τις ζωές τους αν συνεχίσουν αυτό το «χόμπι» στο μέλλον. Θα ήθελα να πιστεύω ότι κάποια μέρα, στο άμεσο μέλλον, οι κυβερνήσεις, παγκοσμίως, θα κατανοήσουν τη βαρύτητα του ζητήματος και θα δημιουργήσουν νόμους που θα προστατεύουν εμάς τους νέους από αυτό και άλλα παρόμοια προβλήματα. Πρώτο βήμα για την βελτίωση όμως είναι η προσοχή που θα έπρεπε να δείχνουν οι γονείς στα παιδιά τους για συναλλαγές χρημάτων σε βιντεοπαιχνίδια και τι ακριβώς προωθούν.
