της Σίσσυς Χαντζίδου
Ξύπνησα σήμερα για το γραφείο λουσμένη στον κρύο ιδρώτα. Τρία χρόνια τώρα είχα να νιώσω τόσο άγχος, από την πρώτη μέρα που είχα πατήσει στην Εταιρεία. Και αυτό γιατί τότε φοβόμουν το νέο, την προσαρμογή. Σήμερα ήταν διαφορετικά. Στον δρόμο για την δουλειά σταμάτησα στο καθιερωμένο μαγαζί για τον πρωινό καφέ. Δεν ανοίγει αλλιώς το μάτι. Σήμερα ο οργανισμός μου ζητούσε ζάχαρη, αρνήθηκα τον κλασικό, ταπεινό, σκέτο εσπρέσο. Από Δευτέρα ξανά η διατροφή! Τα γλυκά «απορροφούν» το άγχος μου, από μικρή το είχα αυτό, και σήμερα πραγματικά το είχα ανάγκη.
Το πρότζεκτ που θα παρουσίαζα σήμερα το δουλεύω καιρό. Έχω ξοδέψει πολλές ώρες και ατελείωτα βράδια για να το τελειοποιήσω πλήρως. Για όλες τις ιδέες που έφερνα στο τραπέζι ήμουν πάντα περήφανη, αλλά η σημερινή ένιωθα πως θα ξεχώριζε. Πρόκειται για έναν Προβολέα Ολογράμματος ο οποίος με την βοήθεια του ΑΙ θα μπορούσε να φέρει ανθρώπους του παρελθόντος, σε ηλεκτρονική μορφή, μπροστά στα μάτια μας. Με άλλα λόγια, η μηχανή ειδικευόταν στη διερεύνηση της προσωπικότητας σπουδαίων ατόμων, στην αναπαράστασή τους και στην πραγματοποίηση εποικοδομητικής συζήτησης με αυτά. Απώτερος σκοπός της κατασκευής ήταν να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας, ειδικότερα για τα νεαρά άτομα, τα οποία δυσκολεύονται ακόμα να επιλέξουν επαγγελματική πορεία. Ακόμα και ένας απλός καθημερινός διάλογος με κάποιον άνθρωπο που θαύμαζαν θα μπορούσε να τους ωφελήσει σε πολλούς τομείς.
Το μηχάνημα μου όχι απλώς δούλεψε εντυπωσιακά, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, αλλά από την πρώτη κιόλας στιγμή κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον του Συμβουλίου της Εταιρείας. Το βλέμμα μου ήταν στραμμένο κυρίως στον διευθυντή. Δεν φημιζόταν για τις ενθαρρυντικές ή έστω καλές κριτικές τους προς του υπαλλήλους του. Σε ολόκληρη την αρχή της παρουσίασης μου τον έβλεπα να κοιτάει με απορία και να έχει αυτό το βλέμμα που απεχθάνομαι να βλέπω στους ανθρώπους. Αυτό το ύφος, το γεμάτο σιγουριά: «Καλή ιδέα, αλλά δεν θα πετύχει!». Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ένιωσα διπλή ικανοποίηση όταν έμεινε σχεδόν με ανοιχτό στόμα τη στιγμή που πάτησα το κουμπί έναρξης του Ολογράμματος και είδε μπροστά στα μάτια του την ιδέα μου να υλοποιείται.
Μάλιστα, ζήτησε να περιεργαστεί ο ίδιος και να χρησιμοποιήσει το μηχάνημα λίγο περισσότερο. Και όσο και αν το βλέμμα του προσπαθούσε να κρύψει τον θαυμασμό, η όλη στάση του έδειχνε το αντίθετο. Ζήτησε, λοιπόν, να δώσω μία συγκεκριμένη εντολή στο μηχάνημα και σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα, έχοντας πληκτρολογήσει απλώς το όνομα στην οθόνη του υπολογιστή, εμφανίστηκε μπροστά μας, ως ολόγραμμα, ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης! Όταν μου ψίθυρησε το όνομα ομολογώ πως προσπάθησα πολύ για να συγκρατήσω τα γέλια μου. Η ομοιότητα των δύο τους ήταν φανερή, δεν μου έκανε εντύπωση που επίλεξε το συγκεκριμένο πρόσωπο. Ξεκίνησε τη συζήτηση με το Ολόγραμμα και τον έβλεπα να απολαμβάνει την κάθε στιγμή, θαυμάζοντας το επίτευγμα μου. Κάποια στιγμή, μάλιστα, γύρισε, με κοίταξε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Εκεί είναι που σκέφτηκα: τα κατάφερα!
Τώρα που ολοκληρώθηκε η παρουσίαση και το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, μπορώ να πω ότι δεν μου δίνει τόση ευχαρίστηση η επιβεβαίωση που έλαβα από τους υπόλοιπους στην αίθουσα – αν και για να είμαι ειλικρινής από τον Διευθυντή την ήθελα – όσο η βοήθεια που είμαι σε θέση να προσφέρω στα άτομα που την έχουνε ανάγκη. Σκέφτομαι πόσο πολύ θα με διευκόλυνε να είχα κάτι αντίστοιχο, όταν ήμουν εγώ σε ηλικία να αποφασίσω για το μέλλον μου, και με γεμίζει, ακόμα περισσότερο, επειδή τα κατάφερα με την βοήθεια των σύγχρονων μέσων.
Το μέλλον είναι η τεχνολογία, μονολόγησα, καθώς περίμενα να αλλάξει το φανάρι στον δρόμο για το σπίτι…
