της Ανδριάνας Χονδροκώστα
Δεν το περίμενα ότι μέσα σε μια μέρα θα έχανα τη γυναίκα μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί για ένα λάθος μου άφησε πίσω δέκα χρόνια με έναν άνθρωπο που έκανε τα πάντα για εκείνη. Από εκείνη τη μέρα δεν κοιμάμαι, νιώθω συνεχώς ένα βάρος στο στήθος μου, ένα κενό μέσα μου.
Νιώθω τόσο πολλά πράγματα ταυτόχρονα μα δεν έχω κάποιον να μιλήσω, να με καθησυχάσει. Όλα φαντάζουν μάταια χωρίς εκείνη, σκέφτομαι ακόμα και την αυτοκτονία. Περιπλανιέμαι στο, άψυχο πλέον, σπίτι μας, μέχρι που βρίσκω σε μια γωνία τα σύνεργα ζωγραφικής της. Την ηρεμούσε πολύ να ζωγραφίζει, αλλά μέσα στον εκνευρισμό της πήρε μόνο δυο αλλαξιές.
Ξαφνικά μου έρχεται μια ιδέα. Ας δοκιμάσω τον τρόπο της για να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Θα την νιώσω πιο κοντά μου και θα μπορέσω κάπως να «μιλήσω» για τον εαυτό μου, να απαλύνω τον πόνο μου. Με το που έπιασα το πινέλο όλα βρήκαν ένα νόημα και έναν τρόπο έκφρασης. Στο χαρτί αποτύπωσα σχεδόν αυθόρμητα και φυσικά όλα όσα μου έρχονταν στο μυαλό. Και μετά ήρθε ο δεύτερος, ο τρίτος πίνακας. Ζωγράφιζα αντικείμενα που μου τη θύμιζαν, πορτρέτα της, αυτοσχεδίαζα κιόλας που και που… Βρήκα έναν τρόπο να ξεφύγω απ’ τον πόνο μου χωρίς να την ξεχάσω. Ελευθερώθηκα.
«Ο συγκεκριμένος πίνακας, ένα αριστούργημα, θα λέγαμε, του 21ου αιώνα, δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη μετά το επίπονο διαζύγιο του, που ενέτεινε τα ψυχολογικά του προβλήματα και τον οδήγησε τελικά στην αυτοκτονία. Είναι μια προσωπογραφία της πρώην γυναίκας του στην οποία φαίνεται η επίδραση που του είχε ασκήσει το κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Πλέον, ανήκει στα σημαντικότερα κομμάτια της γκαλερί μας και αξίζει την αμέριστη προσοχή σας.»
