Μεσολόγγι, 3 Απριλίου 1826
Ημερολόγιο,
Δεν ξέρω με τι λόγια να σου περιγράψω την πιο δυστυχισμένη, την πιο φριχτή μέρα της ζωής μου ολόκληρης, θαρρώ. Πες μου, εσύ θα άντεχες;
Άλλο ένα εικοσιτετράωρο πέρασε ,όπου κανείς δεν μας βοήθησε. Οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, αγκομαχούν στους δρόμους και σφαδάζουν από τους πόνους και τις αρρώστιες .Πολλοί ήταν αυτοί που αναγκάστηκαν να φάνε ακόμη κι ανθρώπινη σάρκα για να ζήσουν. Τι βαναυσότητα, τι σκληρότητα! Μόνο τα πουλιά βρίσκουν κανένα σποράκι πού και πού για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Να ‘ξερες πόσο τα ζηλεύω!
Όμως, σήμερα, η μοίρα μου έδειξε το πιο σκληρό κι απάνθρωπο πρόσωπό της…Γιατί σήμερα ξεκληριστήκαμε οικογενειακώς, το αίμα έβαψε τις ψυχές μας! Αυτοί οι καταραμένοι, οι Τούρκοι, οι φονιάδες, σκότωσαν τον μονάκριβο το γιο μου, το καμάρι μου. Νομίζεις πώς αυτή την τύχη ονειρευόμουν για τον σταυραετό μου; Σαν τώρα θυμάμαι την μέρα που τον γέννησα και τον κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Είκοσι του Φλεβάρη ήταν ,καταχείμωνο…Και τον έβλεπα να μεγαλώνει, άντρας τρανός να γίνεται, και αγαλλίαζε η ψυχή μου! Αχ! ,παιδάκι μου, να ΄σαι καλά εκεί που βρίσκεσαι!
Μαζί του, όμως, διάβηκε κι ο πατέρας του, αχώριστοι σαν ήταν. Έχασα τον σύζυγό μου, το στήριγμά μου, που μου χάρισε τόσο ευτυχισμένες στιγμές και αγαπηθήκαμε παράφορα…Ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει! Βάστα καημένη μου καρδιά, στα δυο να μη ραγίσεις, για να μπορέσεις να φυλάξεις τη χρυσόλουστη θυγατέρα που σου απέμεινε.
Δεν είναι άδικο η φύση να σφύζει από ζωή, μα πλάι στους ανθρώπους της να έχει γείρει ο θάνατος σαν φίλος καρδιακός; Πες μου Θεέ μου, δεν μας βλέπεις εμάς εδώ που είμαστε;
