Θάλασσα,εσύ που παίρνεις τον άντρα μου μακριά και τον επάς στα ξένα,να τον φυλάγεις στοργικά και να τον επροσέχεις.Τις πίκρες σου μην τις ξεσπάς επάνω στον καλό μου και τον κακό σου εαυτό να μην του τον εδείξεις.Πες στον βυθό,τον άντρα σου,φουρτούνες να μη φέρει,μήτε ανεμοστρόβιλο,μήτε ισχυρό αγέρι.Μονάχα αγάπη,συντροφιά,αλλά και την παρηγοριά γερά να του προσφέρει.
Καράβι,σαπιοκάραβο να μην τον εκπροδώσεις:τον καπετάνιο τον καλό στον Χάρο να μη δώσεις.Ναύτης καλός παντ’ ήτανε,ναύτης καλός παντ’ θα ‘ναι και το καθήκον ιερό,ζωσμένο στην καρδιά του.Ποτέ του δεν ατίμασε τον ιερό του όρκο,ορκίστηκε στη μάνα του κάνοντας τον Σταύρο του:«Μάνα θα πάω στην ξενιτιά,μάνα θα πάω στα ξένα και τα χέρια μου θα ν’ αργυρά,θα ‘ναι μαλαματένια».
Θεέ μου Παντοδύναμε και Παναγιά Παρθένα,να τον εσυμμερίζεστε εκεί που πάει στα ξένα.Ολημερίς φυλάχτε τον,να μην τον εξεχνάτε,τον Δούλο σας τον ταπεινό να μην τον προσπερνάτε.Έχει ανάγκη συντροφιά,αγάπη και φιλία,εκεί που πάει στην ξενιτιά δεν έχει ούτε Εκκλησιά,μόνο λυκοφιλία.Ούτε λαμπάδα,ούτε κερί στη Χάρη σας ν’ ανάψει,ούτε Αγίασμα δροσερό να τον εξεδιψάσει.Μον’ αλμυρό νερό έχει παρηγοριά του,αλλά το κύμα το γερό δεν θ’ άντεχε η καρδιά του.
Δόλιο φεγγάρι κι ουρανέ,τα πάντα εσείς κοιτάτε:τον καπετάνιο τον καλό να μου τον εφυλάτε.Γιατί όπως ξέρετε σοφά οχτρός παραμονεύει και θάνατος πισώπλατος ύπουλα θε’ να σε ‘βρει.
Αν τύχει και δεν με ακούσετε εδώ που σας μιλάω ένα είναι σίγουρο και τούτο σας λαλάω:Τα δάκρυά μου τα καυτά θα κάψουν το μαντήλι και τις κατάρες τις πικρές θα εξομολογηθώ κάτω από το πετραχήλι.Τον άντρα μου νεκρό,έτσι και μου τον φέρετε,σας εύχομαι από καρδιάς μαύρα να υποφέρετε!Συγγνώμη,παραφέρθηκα,χάνω τα λογικά μου…Όμως αυτό τ’ αρσενικό έκλεψε την καρδιά μου!
