Βλέπω τον κόσμο και δεν με νοιάζει,
κατάματα πλέον τον κοιτώ
και με περίσσεια αυθάδεια τους ομολογώ
πως κάποτε με είχαν κυριεύσει δαίμονες.
Δεν είναι ντροπή,είναι τα καταπιεσμένα θέλω
που δεν τόλμησαν να κολυμπήσουν και κατέληξαν στο βυθό.
Εγώ είμαι εδώ για να προχωρώ και να διδάσκω τους ανθρώπους
πως καμία φορά,στο συνοθύλευμα των αραχνών,
παγιδεύονται οι πιο όμορφες πεταλούδες.
Άτιμη πένα,όλα τα γράφεις,όσα δεν τολμά η ψυχή να μαρτυρήσει…
Αυτά δεν είναι τυχαίοι συλλογισμοί ή επιπόλαια συμπεράσματα,
μα οι αλήθειες ενός ανθρώπου που πόνεσε πολύ.
Κι όμως,δεν γέρασε η όψη μου,αλλά ωρίμασε η σκέψη μου.
Γιατί στα νιάτα μου έζησα στην κόλαση
και βγήκα με το λευκό φόρεμα
ξανά στη Γη από τις πύλες του Άδη.
Κι όχι,δεν είχα περιποιημένη εικόνα.
Το φόρεμα ήταν τσαλακωμένο,λίγο ματωμένο,
γιατί καθώς έτρεχα να ξεφύγω,χτύπησα.
Τα μαλλιά δεν ήταν καλοχτενισμένα,
αλλά ανάκατα από το αλμυρό νερό του Αυγούστου.
Μα δεν μ’ ένοιαζε,η ελευθερία μου αρκούσε
για να σταθώ μπροστά και να τους αντιμετωπίσω.
Το ξέρω πως τα λόγια μου τούτα
δεν θ’αντιστρέψουν την οικουμένη.
Τα πύρινα κλουβιά τους θα συνεχίσουν
να δουλεύουν με ρυθμούς ταχείς.
Μα αν μια φυλακισμένη ψυχή δραπετεύσει
από τα ισόβια δεσμά της θλίψης,
θα ‘ναι νίκη μεγάλη για ‘μένα.
Γιατί κατάλαβα,κι ένιωσα τον πόνο,
στην πιο σκληρή μορφή του.
Καθώς οι πόρτες του ανοίγουν,δύσκολο είναι να βγεις,
αν δεν σου το επιτρέψει η λογική σου.
Κι αν προσπαθήσουν να στην κλέψουν,
προσποιήσου ότι τα κατάφεραν.
Και μόνο εσύ θα ξέρεις τις δυνάμεις σου,
δίχως να σου τις πάρουν.
Και η ψυχή αυτών,αιώνια θα βασανίζεται.
Μα η δική σου θα ‘ναι λεύτερη
σαν τα πουλιά των ουρανών,
που τα βλέπεις και τα ζηλεύεις.
Κάποτε,θα πετάξεις μαζί τους.Κάποτε…!
