…Και σαν αναλογίζεται αυτό που έχει κάνει,
το μόνο που του έρχεται είναι να πα” στον Άδη,
να πάει να βρει τη λυγερή, σιμά του να την πάρει
και να επέσουνε μαζί στο ίδιο μαξιλάρι.
Πέφτει, κοιμάται και ξυπνά, μα η λυγερή του λείπει
και μαύρα δάκρυα του” ρχονται και σκάει από τη λύπη
Γεφύρι εστεριώθηκε στης λυγερής την πλάτη
αυτή ήταν η μοίρα της, της Δέσπως στον Ευφράτη.
Του δόλιου πρωτομάστορα δεν άντεξε η καρδιά του
του” χε κοπεί η όρεξη αλλά και η λαλιά του.
Και σαν εδιάβαινε βουβά της Άρτας το γεφύρι,
η λυγερή τον πρόσταξε κοντά της για να γείρει.
Μάστορας, πρωτομάστορας και όμορφη γυναίκα
είναι μαζί όπως παλιά, όπως πριν μέρες δέκα!
Και συντροφιά εκάνουνε στα έγκατα του Άδη,
όλα ωραία και καλά εκτός απ” το σκοτάδι!
Εργασία στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της μαθήτριας Μουτογιάννη Μαρίας, Γ” Γυμνασίου
