Οι συνήθειες φαγητού αποτελούν μέρος της κουλτούρας των ανθρώπων, όπως ακριβώς και η γλώσσα που μιλούν, το θρήσκευμα που ασπάζονται και οι παραδόσεις που ακολουθούν. Έτσι οι άνθρωποι που είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας μοιράζονται πολλές διατροφικές συνήθειες και προτιμήσεις. Το φαγητό δεν ικανοποιεί μόνο τις βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου αλλά και τις κοινωνικές ανάγκες. Γι’ αυτό ο άνθρωπος προτιμά να τρώει με παρέα παρά μόνος του. Όταν οι άνθρωποι μοιράζονται το ίδιο φαγητό, διευκολύνουν τη μεταξύ τους επικοινωνία.
Για τον εορτασμό ενός εξαιρετικού γεγονότος, οι άνθρωποι συνήθως κάθονται για φαγητό μαζί με τους δικούς τους και τους φίλους τους γύρω από το ίδιο τραπέζι. Το φαγητό φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Οι συναντήσεις με τους φίλους και οι συνεργασίες με τους συναδέλφους και τους συμμαθητές συχνά διευκολύνονται όταν συνοδεύονται και από ένα ωραίο γεύμα.
Η Θρησκεία επηρεάζει σημαντικά τις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων που την ασπάζονται. Έτσι οι Χριστιανοί νηστεύουν τη Σαρακοστή και την ημέρα του Πάσχα σουβλίζουν το αρνί και τρώνε κόκκινα αυγά. Τα πανελλήνια πασχαλινά έθιμα, δηλ. αυτά που γίνονται σε όλη την Ελλάδα, είναι το βάψιμο των αυγών τη Μεγάλη Πέμπτη, ο στολισμός του Επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή, τα τσουρέκια, η μαγειρίτσα, το ψήσιμο του οβελία τη Κυριακή του Πάσχα και άλλα.
Υπάρχουν όμως και έθιμα τοπικά που γίνονται σε ορισμένα μόνο μέρη του τόπου μας όπως: Το κάψιμο των κληματόβεργων. Σε ορισμένα χωριά, τα παιδιά μαζεύουν από τους αμπελώνες κλήματα, κλαδιά, ξύλα και τ’ αφήνουν έξω από το προαύλιο της εκκλησίας, ως τα μεσάνυκτα του Μεγάλου Σαββάτου. Λίγο πριν το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» βάζουν φωτιά στα ξύλα και ταυτόχρονα ακούγεται το χαρμόσυνο κτύπημα των καμπανών. Το Σάββατο του Λαζάρου οι γυναίκες φτιάχνουν τα «λαζαράκια» «λατζάροι». Είναι ζυμωμένο και ψημένο ψωμί στο φούρνο του χωριού στολισμένο με καρύδια και αμύγδαλα. Το Μεγάλο Σάββατο οι νοικοκυρές φτιάχνουν τις «αυγοκουλούρες» «κουτσούνες» που είναι ζυμωμένο και ψημένο ψωμί στολισμένο με αυγά. Στον Όλυμπο της Καρπάθου οι γυναίκες φτιάχνουν τα παραδοσιακά «λαμπροκούλουρα», με τον τρόπο που τα έφτιαχναν οι μάνες και οι γιαγιάδες τους τις περασμένες χρονιές.
Οι διαιτητικές συνήθειες των γονιών και των παππούδων ή γιαγιάδων συχνά επηρεάζουν τις δικές μας. Αυτό θεωρείται παράδειγμα πολιτιστικής επιρροής. Τιμούμε και σεβόμαστε τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας και μαθαίνουμε να τ’αγαπούμε. Έτσι αναπαράγουμε τον πολιτισμό μας. Έχουμε παράδοση και πολιτισμό που δεν πρέπει να χαθεί. Λαοί που ξεχνούν τις ρίζες τους χάνονται. Σύμφωνα με τις σύγχρονες διαιτολογικές έρευνες, έχει αποδειχτεί ότι η ελληνική παραδοσιακή διατροφή, αποτελεί έναν από τους σωστότερους και υγιεινότερους τρόπους διατροφής, γιατί βασίζεται στη χρήση εποχικών, κυρίως τοπικών υλικών, που χρησιμοποιούνται με μέτρο και επινοητικότητα. «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Η ζωή νίκησε το θάνατο. Το Αναστάσιμο μήνυμα φέρνει αγάπη και ειρήνη στους ανθρώπους.
