Ο Ήλιος ανατέλλει πάνω από σκάφος γεμάτο Σύρους πρόσφυγες, που παρασύρεται στο Αιγαίο ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ελλάδα, καθώς ο κινητήρας του σταμάτησε έξω από την Κω, 11 Αυγούστου 2015.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Δεν ξέρω τι ώρα είναι, δεν ξέρω τι μέρα είναι, δεν ξέρω πού βρίσκομαι. Είμαι μέσα σε μια ακυβέρνητη βάρκα, δεν βλέπω στεριά, δεν ξέρω πού είμαι. Ζαλίζομαι, πεινάω, διψάω, θέλω απλά να πέσω στην θάλασσα και να τελειώσουν όλα. Νιώθω πως θα μείνω για πάντα εδώ, βλέποντας τον κατακόκκινο ήλιο να με λούζει ως το κόκκαλο και περιμένοντας κάποια στεριά να ξεπροβάλλει από τον ορίζοντα. Κοιτάζω την αντανάκλασή μου στο νερό, για να σιγουρευτώ ότι δεν είναι εφιάλτης. Δεν θέλω να μείνω εδώ, δεν θέλω να πεθάνω εδώ! Τα υπόλοιπα άτομα στην βάρκα βρίσκονται στην ίδια αξιολύπητη κατάσταση με εμένα. Μακάρι να είχα λίγο κουράγιο… να περάσω χαρούμενα τις τελευταίες μου ώρες. Θέλω να πάω πίσω… όταν ζούσα την ζωή μου φυσιολογικά. Το άγχος που νιώθω αυτή την στιγμή είναι απερίγραπτο. Όλα στο κεφάλι μου τρέχουν. Νιώθω τόσα πολλά και ταυτόχρονα τόσα λίγα… σαν να είμαι ένα ποτήρι γεμάτο νερό αλλά ταυτόχρονα ένα σπασμένο βάζο. Το μυαλό μου είναι γεμάτο αλλά ταυτόχρονα άδειο, σαν να έχουν χυθεί όλες μου οι σκέψεις στην θάλασσα. Ίσως αυτή είναι η τελευταία φορά που σου γράφω.
Κατερίνα Χαντζή, Β4
