Με λένε Οσμάν. Στη χώρα μου γίνεται πόλεμος. Όλη μου η οικογένεια χάθηκε στους βομβαρδισμούς . Έχω μείνει μόνο εγώ και η τετράχρονη κόρη μου. Είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή μου και προσπαθώ να την κάνω χαρούμενη. Τη λένε Βαλέρια. Το όνομά της σημαίνει να είσαι δυνατός, κάτι που προσπαθώ να είμαι τώρα. Μου δίνει κουράγιο και ελπίδες ότι θα αντέξουμε. Προσπαθώ να μην κλάψω μπροστά της.
Ήταν πριν ένα μήνα που ανεβήκαμε σε μία λέμβο. Ενώ φεύγαμε από την αγαπημένη μας πόλη, κοιτούσαμε πίσω, όλα είχαν καταστραφεί. Δεν είχε απομείνει τίποτα. Όλες μου οι αναμνήσεις είχαν σβήσει. Ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα ήταν τα ίδια πλέον.
Στη λέμβο ήμασταν πολλά άτομα. Σπρωχνόμασταν σε σημείο που παραλίγο να πέσουμε στη θάλασσα. Είχα την κόρη μου σφικτά στην αγκαλιά μου. Προσπαθούσα να τη ζεστάνω, γιατί είχε κρύο και έβρεχε.
Πλέαμε στη θάλασσα για πολλές μέρες. Χάσαμε το μέτρημα. Δεν είχαμε να φάμε. Είχε αρχίσει και η δίψα. Είχαμε πλέον χάσει όλες μας τις ελπίδες. Μέχρι που μια μέρα μας βρήκανε και μας πήραν στην Τουρκία. Μας είχαν αφήσει σε ένα βρώμικο σημείο. Η μυρωδιά το έκανε χειρότερο. Μας έδωσαν φαγητό και νερό. Εκεί μείναμε για μία εβδομάδα.
Έπρεπε να κάνω κάτι για τη Βαλέρια. Ξεκινήσαμε προς την Ελλάδα. Ο δρόμος ήταν μακρύς και φάνηκε ατελείωτος. Αφού περάσαμε τα σύνορα, ξέραμε πως θα ήταν δύσκολα στην αρχή, αλλά θα τα καταφέρναμε. Περπατούσαμε στον δρόμο με δακρυσμένα μάτια και φίλησα το μάγουλο της κόρης μου. Νέα χώρα νέα αρχή.
Με λένε Οσμάν που στη γλώσσα μου σημαίνει αυτόν που όλα τα μπορεί.
Κατερίνα Πολύχρου, Β3
