Ουκρανία , Φεβρουάριος 2022
Πώς είναι δυνατόν όλα να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη;
Είμαι φοιτητής και το όνομά μου είναι ΄Αλεξ. Ζω σε μια μικρή πόλη ανατολικά της Ουκρανίας μαζί με τους γονείς μου και τον αδερφό μου. Το διαμέρισμα μας μικρό όμως δεν έλειπαν τα γλέντια, τα γέλια και οι χαρές…
Μέχρι χθες… Αφού ξεκίνησε ο πόλεμος, τα γλέντια μετατράπηκαν σε αγωνία. Τα γέλια σε κλάμα βουβό. Μόλις είδα την τρύπα στο παράθυρο κατάλαβα πως ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί στην πόλη μου. Ευτυχώς το βλήμα δεν βρήκε κάποιον από εμάς που εκείνη τη στιγμή βρισκόμασταν σπίτι.
Τρομοκρατήθηκα. Ξεκινήσαμε αμέσως να ετοιμάζουμε ζεστά ρούχα, να μετράμε τα τρόφιμα και να αποθηκεύουμε πόσιμο νερό. Δεν ξέραμε τι θα συνέβαινε και έτσι έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε πιθανό ενδεχόμενο.
Σκέφτηκα να φύγω. Όμως να πάω που; Εδώ είναι το σπίτι μου, οι αγαπημένοι μου, το κορίτσι μου.
Βρισκόμαστε λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τα ρωσικά στρατεύματα, όμως δεν μπορούμε να βγούμε έξω παρά μόνο το βράδυ που κοιμόμαστε στο καταφύγιο, αφού στο σπίτι δεν έχουμε ρεύμα και θέρμανση.
Περιμένουμε στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί. Η ζωή μας σταμάτησε στις 13/2/2022 στις 16:33, την ώρα που έγινε ο πρώτος βομβαρδισμός .
Θέλω πίσω την παλιά ζωή μου. Στην ηλικία μου δεν πρέπει να έχεις χρόνο να σκέφτεσαι πράγματα όπως ο θάνατος.
Είμαι ο Άλεξ ,ένας 21χρονος φοιτητής της Ουκρανίας. Που είχε όνειρα και του τα ΄κλεψαν. Που είχε αξιοπρέπεια και του την κουρέλιασαν…
Ιωάννης Ράπτης, Β3
