Η φύση θρηνεί!
Στην ξηρασία που πνίγει κάθε όνειρο
Η θάλασσα σιωπηλή, χωρίς πινελιά χρώματος
Στείρα τα χώματα, ψυχρή η επιφάνεια
Κλαίνε σκιές μιας εποχής που ξεχνιέται
Πυλώνες φθοράς υψώνονται σε σιγή
Η φύση θρηνεί, χαμένη στο παρελθόν
Σε κύκλους πείνας, οι πόθοι συγκρούονται
Η ερημιά επικρατεί στα βάθη της ψυχής
Ποτάμια απελπισίας ρέουν ανεμπόδιστα
Στον χώρο του πόνου, όπου ο χρόνος λυγίζει
Κι όμως, η θάλασσα κρύβει ελπίδα αβέβαιη
Σε κύματα που ψάχνουν για νέα αρχή.
Του Θοδωρή Δεμερτζίογλου (Α4)
Στην κόψη της λεπίδας
Ο έρωτας της θάλασσας σιγά σιγά ξεθωριάζει
Η υπερβολική ζέστη είναι η αιτία
Σαν ένα ποίημα μια μουσική που δεν ταιριάζει
Οι νότες σαν την θάλασσα στη γη δεν φέρνουν αρμονία
Η πανίδα του όμορφου πολιτισμού πλέον δεν μας νοιάζει
Όλοι κοιτούν το συμφέρον χωρίς να δουν το αύριο
Που σίγουρα θα μας επισκιάζει
Δίχως την έννοια της ζωής δεν υπάρχει ελπίδα
Και έτσι θα καταστραφούμε από την κόψη της λεπίδας.
Του Δημήτρη Γιαννιώτη (Α4)
Πηγή φωτό: https://www.tovima.gr
