Tag: βραβεία

Το Νόμπελ Ειρήνης 2013 στον Οργανισμό που έχει αναλάβει την καταστροφή των χημικών της Συρίας

Ιαν. 15 Βραβεία, Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών 0 σχόλια

Η Νορβηγική Επιτροπή των βραβείων Νόμπελ απένειμε το Νόμπελ Ειρήνης 2013 στον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών που έχει αναλάβει την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας.

peacenobel13

 

Στην ανακοίνωσή της η Επιτροπή τονίζει: «Τα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία, όπου για άλλη μία φορά έγινε χρήση χημικών όπλων, υπογραμμίζουν την ανάγκη ενίσχυσης των προσπαθειών εξάλειψής τους».

Είναι η δεύτερη συνεχής χρονιά που η Επιτροπή, η οποία εδρεύευ στο Όσλο της Νορβηγίας, επέλεξε έναν Οργανισμό για το Νόμπελ Ειρήνης, το οποίο πέρσι είχε απονεμηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εμπειρογνώμονες του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων, ο οποίος εδρεύει στη Χάγη και αριθμεί 189 μέλη, θα επικεντρωθούν τις επόμενες μέρες στην εξακρίβωση των πληροφοριών που έχουν καταθέσει οι συριακές αρχές και στη φάση διαμόρφωσης του σχεδίου που θα βοηθήσει τη χώρα να καταστρέψει τις μονάδες κατασκευής χημικών όπλων. Η ομάδα των εμπειρογνωμόνων ελπίζει ότι η διαδικασία θα έχει ολοκληρωθεί έως την 1η Νοεμβρίου.

Σύμφωνα με την ρωσο-αμερικανική συμφωνία του περασμένου μήνα, ολόκληρο το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας θα πρέπει να έχει καταστραφεί μέχρι τα μέσα του 2014.

Η επίσημη ανακοίνωση του νικητή του βραβείου, που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 1,25 εκατομμυρίου δολαρίων, πραγματοποιήθηκε στην επέτειο θανάτου του Σουηδού χημικού, μηχανικού και βιομηχάνου Αλφρεντ Νόμπελ, ο οποίος καθιέρωσε την τιμητική αυτή διάκριση.

 

Πηγή:http://www.kathimerini.gr

Ετικέτες:, , ,

Βραβευθέντες με Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης

Σεπ. 20 Βραβεία 0 σχόλια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Έτος

 Όνομα

Χώρα καταγωγής

Σημειώσεις
1901 Ανρί Ντυνάν  Ελβετία ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού[11]
Φρεντερίκ Πασί  Γαλλία ιδρυτής και πρόεδρος της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης,.[11]
1902 Ελί Ντικομέν
Σαρλ Αλμπέρ Γκομπά		  Ελβετία εξέχοντα μέλη του Διεθνούς Μόνιμου Γραφείου για την Ειρήνη[12]
1903 Ουίλιαμ Ράνταλ Κρέμερ  Ηνωμένο Βασίλειο γραμματέας της Ένωσης Διεθνούς Διαιτησίας.[13]
1904 Ινστιτούτο Διεθνούς Δικαίου Βέλγιο [14]
1905 Μπέρτα φον Ζούτνερ Αυστροουγγαρία επίτιμη πρόεδρος του Διεθνούς Μόνιμου Γραφείου για την Ειρήνη[15]
1906 Θίοντορ Ρούζβελτ  ΗΠΑ Πρόεδρος των ΗΠΑ, πρωτοστάτης στην ίδρυση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης[16]
1907 Ερνέστο Τεοντόρο Μονέτα  Ιταλία μέλος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[17]
Λουί Ρενό  Γαλλία καθηγητής διεθνούς δικαίου, δικαστής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης[17]
1908 Κλας Πόντους Άρνολντσον  Σουηδία ιδρυτής της Σουηδικής Επιτροπής Διαιτησίας και Ειρήνης[18]
Φρέντρικ Μπάγερ  Δανία επίτιμος πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης[18]
1909 Ογκύστ Μαρί Φρανσουά Μπερνέρ Βέλγιο μέλος του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου[19]
Πολ Ανρί Μπαλουέ ντ” Ετουρνέλ, Βαρόνος ντε Κονστάν  Γαλλία ιδρυτής και πρόεδρος της επιτροπής διαιτησίας του γαλλικού κοινοβουλίου[19]
1910 Διεθνές Γραφείο Ειρήνης  Ελβετία με έδρα τη Βέρνη [20]
1911 Τομπίας Μίκαελ Κάρελ Άσερ  Ολλανδία Πρωθυπουργός της Ολλανδίας, πρωτοστάτης σε διεθνείς διασκέψεις για τη επίλυση νομικών διαφορών μεταξύ των εθνών[21]
Αλφρεντ Χέρμαν Φριντ Αυστροουγγαρία μέλος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[21]
1912 Ελάιχου Ρουτ  ΗΠΑ «για το ξεκίνημα πολλών διαιτητικών συμφωνιών»[22]
1913 Aνρί λα Φοντέν Βέλγιο πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[23]
1914 Δεν απονεμήθηκε [α]
1915 Δεν απονεμήθηκε [α]
1916 Δεν απονεμήθηκε [α]
1917 Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού[24]  Ελβετία
1918 Δεν απονεμήθηκε [α]
1919 Γούντροου Ουίλσον  ΗΠΑ πρόεδρος των ΗΠΑ, πρωτεργάτης των Ηνωμένων Εθνών[25]
1920 Λεόν Μπουρζουά  Γαλλία πρόεδρος του συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών[26]
1921 Γιάλμαρ Μπράντινγκ  Σουηδία Σουδός πρωθυπουργός και ειδικός παρατηρητής της Κοινωνίας των Εθνών[27]
Κρίστιαν Λους Λάνγκε  Νορβηγία γενικός γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης των Βρυξελλών[27]
1922 Φρίντγιοφ Νάνσεν  Νορβηγία Νορβηγός ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών, ιδρυτής του Διεθνούς Γραφείου Νάνσεν για τους Πρόσφυγες και δημιουργός του διαβατηρίου Νάνσεν για τους πρόσφυγες[28]
1923 Δεν απονεμήθηκε [α]
1924 Δεν απονεμήθηκε [α]
1925 Σερ Όστιν Τσάμπερλεν  Ηνωμένο Βασίλειο «για τις Συνθήκες του Λοκάρνο»[29]
Τσαρλς Γκέιτς Ντόουζ  ΗΠΑ πρόεδρος της επιτροπής αποζημιώσεων μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και οργανωτής του σχεδίου Ντόους[29]
1926 Αριστίντ Μπριάν  Γαλλία «για τη συνθήκη του Λοκάρνο»[30]
Γκούσταφ Στρέσεμαν  Γερμανία
1927 Φερντινάν Μπουισόν  Γαλλία ιδρυτής και πρόεδρος της Κοινωνίας των Εθνών.[31]
Λούντβιχ Κβίντε  Γερμανία ειδικός απεσταλμένος σε πολλές διαπραγματεύσεις για την ειρήνη[31]
1928 Δεν απονεμήθηκε [α]
1929 Φρανκ Κέλογκ  ΗΠΑ «για τη συνθήκη Κέλογκ – Μπριάντ»[32]
1930 Νάθαν Σέντερμπλομ  Σουηδία ηγέτης του κινήματος του οικουμενισμού στον 20ό αιώνα[33]
1931 Τζειν Ανταμς  ΗΠΑ ιδρύτρια και πρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία[34]
Νίκολας Μάρεϊ Μπάτλερ  ΗΠΑ για την προώθηση της συνθήκης Κέλογκ – Μπριάντ[34]
1932 Δεν απονεμήθηκε [α]
1933 Νόρμαν Έιντζελ  Ηνωμένο Βασίλειο συγγραφέας, μέλος της εκτελεστικής Επιτροπής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Συμβουλίου Ειρήνης[35]
1934 Αρθουρ Χέντερσον  Ηνωμένο Βασίλειο πρόεδρος της Διάσκεψης για τον Αφοπλισμό του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[36]
1935 Καρλ φον Οσίτσκι  Γερμανία Γερμανός δημοσιογράφος και πρωτοπόρος του κινήματος για την ειρήνη[37]
1936 Κάρλος Σααβέδρα Λάμας Αργεντινή πρόεδρος της Κοινωνίας των Εθνών και διαμεσολαβητής στον πόλεμο μεταξύ Παραγουάης και Βολιβίας.[38]
1937 Ρόμπερτ Σέσιλ  Ηνωμένο Βασίλειο ιδρυτής και πρόεδρος της Διεθνούς εκστρατείας για την Ειρήνη[39]
1938 Διεθνές Γραφείο Νάνσεν για τους Πρόσφυγες  Ελβετία [40]
1939 Δεν απονεμήθηκε [α]
1940 Δεν απονεμήθηκε [α]
1941 Δεν απονεμήθηκε [α]
1942 Δεν απονεμήθηκε [α]
1943 Δεν απονεμήθηκε [α]
1944 Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού  Ελβετία απονεμήθηκε το 1945[41]
1945 Κόρντελ Χαλ  ΗΠΑ «για τη συμμετοχή του στην ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών»[42]
1946 Έμιλι Γκριν Μπολτς  ΗΠΑ Επίτιμη διεθνής πρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία[43]
Τζον Ράλι Μοτ  ΗΠΑ πρόεδρος του Διεθνούς Ιεραποστολικού Συμβουλίου και της Παγκόσμιας Ένωσης των Χριστιανικών Αδελφοτήτων Νεολαίας[43]
1947 Αμερικανική Επιτροπή Φιλικής Βοήθειας (Αμερικανοί Κουακέροι)  ΗΠΑ εκ μέρους της οργάνωσης των Κουακέρων[44]
Συμβούλιο Φιλικής Βοήθειας (Κουακέροι της Βρετανίας)  Ηνωμένο Βασίλειο
1948 Δεν απονεμήθηκε [α] [β]
1949 Τζον Μπόιντ-Ορ, Πρώτος Βαρώνος Μπόιντ-Ορ  Ηνωμένο Βασίλειο Γενικός διοικητής του Οργανισμού Τροφίμων και Αγροτικών Προϊόντων, πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου για την ειρήνη, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Οργανισμών για την Ειρήνη[45]
1950 Ραλφ Μπαντς  ΗΠΑ «για την επιτυχή διαμεσολάβησή του μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που είχε αποτέλεσμα την υπογραφή συνθήκης ανακωχής το 1948»[46]
1951 Λεόν Ζουό  Γαλλία πρόεδρος της Διεθνούς επιτροπής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Σωματείων[47]
1952 Άλμπερτ Σβάιτσερ  Γαλλία «για την φιλοσοφία του σχετικά με το «σεβασμό της ζωής» , η οποία εκφράστηκε μέσα από πολλούς τρόπους και κυρίως με την ίδρυση του νοσοκομείου Λαμπέν στη Γκαμπόν»[48]
1953 Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ  ΗΠΑ για το σχέδιο Μάρσαλ[49]
1954 Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Ηνωμένα Έθνη [50]
1955 Δεν απονεμήθηκε [α]
1956 Δεν απονεμήθηκε [α]
1957 Λέστερ Μπόουλς Πίρσον  Καναδάς προέδρος της έβδομης γενικής συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για την αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων στην αντιμετώπισης της κρίσης στο Σουέζ[51]
1958 Ζωρζ Πιρ Βέλγιο ηγέτης του Τάγματος των Δομινικανών, οργανισμού με σκοπό την ανακούφιση των προσφύγων[52]
1959 Φίλιπ Νόελ-Μπέικερ  Ηνωμένο Βασίλειο «για τη μακρόχρονη συνεισφορά του στη διεθνή ειρήνη και συνεργασία»[53]
1960 Αλμπερτ Λουτούλι  Νότια Αφρική πρόεδρος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου[54]
1961 Νταγκ Χάμαρσκγιελντ  Σουηδία γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[55]
1962 Λάινους Πόλινγκ  ΗΠΑ «για την εκστρατεία του ενάντια στις δοκιμές πυρηνικών όπλων»[56]
1963 Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού  Ελβετία [57]
Ένωση Ομάδων Ερυθρού Σταυρού  Ελβετία [57]
1964 Μάρτιν Λούθερ Κινγκ  ΗΠΑ ηγέτης της Συνδιάσκεψης της Χριστιανικής Ηγεσίας των Πολιτειών του Νότου, οργανωτής εκστρατειών για τα ανθρώπινα δικαιώματα[58]
1965 Διεθνές Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών Άμεσου Παιδικής Βοήθειας (UNICEF) Ηνωμένα Έθνη [59]
1966 Δεν απονεμήθηκε [α]
1967 Δεν απονεμήθηκε [α]
1968 Ρενέ Κασέν  Γαλλία πρόεδρος του Ευρωπαικού Δικαστήρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.[60]
1969 Διεθνής Οργανισμός Εργασίας  Ελβετία [61]
1970 Νόρμαν Μπόρλογκ  ΗΠΑ «για την έρευνα που διεξήγε στο διεθνές κέντρο βελτίωσης καλαμποκιού και σιταριού »[62]
1971 Βίλλυ Μπραντ Δυτική Γερμανία «για την πολιτική της Δυτικής Γερμανίας, που άσκησε, η οποία εμπεριείχε μία αναθεωρημένη αντιμετώπιση απέναντι στην ανατολική Ευρώπη και την ανατολική Γερμανία[63]
1972 Δεν απονεμήθηκε [α]
1973 Χένρυ Κίσινγκερ
Λε Ντουκ Θο (αρνήθηκε το βραβείο)		  ΗΠΑ
Βιετνάμ		 για την επίτευξη της ειρήνης στο Βιετνάμ[64]
1974 Σιν Μακ Μπράιντ
Εϊσάκου Σάτο		  Ιρλανδία
Ιαπωνία		 πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστείας του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης στη Γενεύη και επικεφαλής της επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών στη Ναμίμπια.
πρωθυπουργός της Ιαπωνίας[65]
1975 Αντρέι Ζαχάρωφ  ΕΣΣΔ «για τις εκστρατείες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα»[66]
1976 Μπέτι Ουίλιαμς
Μέιριντ Κόριγκαν		  Ηνωμένο Βασίλειο ιδρύτριες της Κοινότητας του Λαού της Ειρήνης[67]
1977 Διεθνής Αμνηστία  Ηνωμένο Βασίλειο «για την εκστρατεία της ενάντια στην αιχμαλωσία»[68]
1978 Μοχάμεντ Ανουάρ ελ-Σαντάτ
Μεναχέμ Μπέγκιν		  Αίγυπτος
Ισραήλ		 «για τις διαπραγματεύσεις τους στη διαμάχη μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ»[69]
1979 Μητέρα Τερέζα Αλβανία
Ινδία		 «για τις εκστρατείες της σχετικά με την ενημέρωση για τη φτώχεια»[70]
1980 Αδόλφο Πέρεθ Εσκιβέλ Αργεντινή «για τον αγώνα του για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»[71]
1981 Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Ηνωμένα Έθνη [72]
1982 Άλβα Μίρνταλ
Αλφόνσο Γκαρθία Ρόμπλες		  Σουηδία
Μεξικό		 απεσταλμένοι του γραφείου αφοπλισμού του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[73]
1983 Λεχ Βαλέσα  Πολωνία ιδρυτής της Αλληλεγγύης[74]
1984 Ντέσμοντ Τούτου  Νότια Αφρική «για τη συνεισφορά του στην αντιμετώπιση του απαρτχάιντ» [75]
1985 Διεθνής Γιατροί για την Αποφυγή Πυρηνικού Πολέμου  ΗΠΑ «για τη γνωστοποίηση των καταστροφικών επιπτώσεων της καταστροφικών συνεπειών των πυρηνικών»[76]
1986 Eλί Βίζελ  ΗΠΑ
Ρουμανία		 συγγραφέας του βιβλίου Η νύχτα, στο οποίο περιγράφει πως επέζησε από το ολοκαύτωμα[77]
1987 Όσκαρ Άριας  Κόστα Ρίκα για τις προσπάθειές του ώστε να τερματιστούν οι εμφύλιες συρράξεις στα κράτη της Κεντρικής Αμερικής[78]
1988 Eιρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ Ηνωμένα Έθνη για τη συμμετοχή τους στην αντιμετώπιση πολυάριθμων διαμαχών από το 1956. Μέχρι τη στιγμή της βράβευσης 736 άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων είχαν χάσει τη ζωή τους σε ειρηνευτικές αποστολές.[79]
1989 Τεντζίν Γκιάτσο, ο 14ος Δαλάι Λάμα Θιβέτ για τη συνεχή αντίσταση του στη χρήση όπλων από το λαό του στον αγώνα τους για την απελευθέρωσή τους[80]
1990 Μιχαήλ Γκορμπατσώφ  ΕΣΣΔ «για τον ηγετικό του ρόλο στην επικράτηση της ειρήνης, που σήμερα χαρακτηρίζει πολλά μέρη της διεθνούς κοινότητας»[81]
1991 Αούνγκ Σαν Σου Κι  Μιανμάρ «για τον ειρηνικό και μη-βίαιο αγώνα της κατά της στρατιωτικής δικτατορίας»[82]
1992 Ριγκομπέρτα Μεντσού  Γουατεμάλα «για τη συνεισφορά της στην κοινωνική δικαιοσύνη και τις διαπραγματεύσεις της για ταδικαιώματα των Ινδιάνων»[83]
1993 Νέλσον Μαντέλα
Φρεντερίκ Ντε Κλερκ		  Νότια Αφρική «για τη συνεισφορά τους στον ειρηνικό τερματισμό του απαρτχάιντ και για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής»[84]
1994 Γιασέρ Αραφάτ
Σιμόν Πέρες
Γιτζάκ Ράμπιν		  Παλαιστίνη
Ισραήλ
Ισραήλ		 «για το ρόλο τους στις ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους»[85]
1995 Γιόζεφ Ρότμπλατ
Συνέδρια στο Pugwash για την Επιστήμη και τα Ζητήματα του Κόσμου		  Πολωνία
Ηνωμένο Βασίλειο
Καναδάς		 «για τη συνεισφορά τους στην εξάλλειψη του ρόλου των πυρηνικών όπλων στη διεθνή πολιτική»[86]
1996 Κάρλος Φιλίπε Χιμένες Μπέλο
Ζοζέ Ράμος-Όρτα		  Ανατολικό Τιμόρ «για την προσπαθειά τους προς μία ειρηνική επίλυση των διαφορών στο Ανατολικό Τιμόρ»[87]
1997 Διεθνής Εκστρατεία για την Απαγόρευση των Ναρκών
Τζόντι Ουίλιαμς		  ΗΠΑ «για τη συνεισφορά τους στην απαγόρευση και τον αφοπλισμό ναρκών εδάφους»[88]
1998 Τζων Χιουμ
Ντειβίντ Τριμπλ		  Ηνωμένο Βασίλειο «για την προσπάθεια τους προς εξεύρεση λύσης στις διαμάχες της Βόρειας Ιρλανδίας»[89]
1999 Γιατροί Χωρίς Σύνορα Βέλγιο «για την αναγνώριση της πρωτοπόρου ανθρωπιστικής τους συνεισφοράς σε πολλές ηπείρους»[90][91]
2000 Κιμ Ντάε-γιουνγκ  Νότια Κορέα «για τη συνεισφορά του στην επικράτηση της δημοκρατίας και την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ τη Νότια Κορέα και στην Ανατολική Ασία γενικότερα και για τις ειρηνικές του διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Κορέα»[92][93]
2001 Ηνωμένα Έθνη
Κόφι Ανάν		 Ηνωμένα Έθνη
Γκάνα		 «για τη δουλεία τους στη δημιουργία ενός ειρηνικότερου και καλύτερα οργανωμένου κόσμου»[94][95]
2002 Τζίμι Κάρτερ  ΗΠΑ «για την επί δεκαετίες προσπάθεια του να βρει ειρηνικές λύσεις σε διεθνείς διαμάχες, να προάγει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και να προωθήσει την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη»[96][97]
2003 Σιρίν Εμπάντι  Ιράν «για την προσπάθεια της για την επικράτηση της δημοκρατίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και ιδιαίτερα για τον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών»[98][99]
2004 Ουανγκάρι Μαατάι  Κένυα «για τη συνεισφορά της στην αειφόρο ανάπτυξη, τη δημοκρατία και την ειρήνη»[100][101]
2005 Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας
Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι		 Ηνωμένα Έθνη
Αίγυπτος		 «για τις προσπάθειες τους στην αποτροπή της χρήσης πυρηνικών όπλων για στρατιωτικούς σκοπούς και στη διασφάλιση ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς θα γίνεται με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια»[102][103]
2006 Μοχάμεντ Γιουνούς
Τράπεζα Γκραμίν		  Μπανγκλαντές «για τη δημιουργία οικονομικών και κοινωνικών ευκαιριών για τους φτωχούς, και ιδίως για τις γυναίκες, μέσω της καινοτόμου εργασίας τους στη χορήγηση μικρών δανείων και εγγυήσεων»[104]
2007 Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή
Αλ Γκορ		 Ηνωμένα Έθνη
ΗΠΑ		 «για την προσπάθεια τους να αντληθεί γνώση σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές που προκλήθηκαν από τον ανθρώπινο παράγοντα και για το ότι έβαλαν τα θεμέλια για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών»[105][106]
2008 Μάρτι Αχτισάαρι Φινλανδία «για τις μεσολαβητικές προσπάθειες 30 ετών για την επίλυση διεθνών συγκρούσεων σε Ευρώπη και Ασία»[107][108]
2009 Μπαράκ Ομπάμα  ΗΠΑ «τις εξαιρετικές προσπάθειές του να ενδυναμώσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών[109]
2010 Λιου Σιαομπό  Κίνα «για τον μακροχρόνιο και ειρηνικό αγώνα του για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα»[110]
2011 Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ  Λιβερία «για τον ειρηνικό αγώνα τους με στόχο την ασφάλεια των γυναικών και για το δικαίωμα των γυναικών στην πλήρη συμμετοχή τους στο έργο για την οικοδόμηση της ειρήνης.»[111]
Λέιμα Γκμπόουι  Λιβερία
Ταουακούλ Κάρμαν  Υεμένη
2012 Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) Ευρώπη «για τη συνεισφορά επί 6 και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη»»[112]

Σημειώσεις
α Όλες τις χρονιές που δεν απονεμήθηκε το βραβείο, το αντίστοιχο ποσό κατατέθηκε στο Ειδικό Ταμείο για την Ειρήνη.
β Το 1948, έτος θανάτου του Γκάντι, η επιτροπή βράβευσης απέφυγε να απονείμει βραβείο με τον ισχυρισμό ότι εκείνη τη χρονιά δεν υπήρχε κατάλληλος εν ζωή υποψήφιος. Αργότερα, το 1989, ο πρόεδρος της επιτροπής ισχυρίστηκε ότι ήταν ένα είδος φόρου τιμής προς το πρόσωπό του. Πολλοί ισχυρίζονται πάντως ότι ο Γκάντι θα βραβευόταν εκείνη τη χρονιά, αλλά η δολοφονία του απέτρεψε τη βράβευση του. [113]

Ετικέτες:, ,

Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης

Σεπ. 20 Βραβεία 0 σχόλια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδειαNorske_nobelinstiutt_1

Το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι ένα από τα πέντε Βραβεία Νόμπελ, που θεσπίστηκε από το Σουηδό βιομήχανο και εφευρέτη Άλφρεντ Νόμπελ. Με βάση τη διαθήκη του Νόμπελ το βραβείο αυτό πρέπει να δίνεται «στο πρόσωπο που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών».

Το ινστιτούτο Νόμπελ στη Νορβηγία.

Το Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται σε ετήσια βάση στο Όσλο, πρωτεύουσα της Νορβηγίας και συγκεκριμένα στο δημαρχείο της πόλης. Τα υπόλοιπα βραβεία απονέμονται στην Αίθουσα Συναυλιών της Στοκχόλμης την ίδια ημέρα. Η βράβευση γίνεται στις 10 Δεκεμβρίου, επέτειο του θανάτου του Νόμπελ, παρουσία του βασιλιά της χώρας. Ο βραβευθείς παραλαμβάνει ένα αναμνηστικό δίπλωμα, ένα μετάλλιο και ένα αποδεικτικό για την είσπραξη του χρηματικού επάθλου. Την τελευταία δεκαετία η τελετή βράβευσης ακολουθείται από μία συναυλία για την ειρήνη. Η συναυλία αυτή λαμβάνει χώρα την επόμενη η ημέρα από τη βράβευση, μεταδίδεται σε περισσότερες από 150 χώρες παγκοσμίως και παρακολουθείται από περισσότερες από 450 εκατομμύρια οικογένειες. Έχει λάβει διεθνή φήμη και αποτελεί πόλο έλξης διασήμων προσωπικοτήτων από το χώρο της μουσικής. Η επιλογή των βραβευθέντων δημιουργεί κατά καιρούς αντιδράσεις, καθώς επιλέγονται πρόσωπα που παλαιότερα είχαν προωθήσει τη βία σαν μέσο επίλυσης διαφορών και στη συνέχεια ακολούθησαν επιλεκτικά ειρηνικές μεθόδους για να επιτευχθεί η ειρήνη.

Ετικέτες:,
Top