Τι σημαίνει για μένα η 28η Οκτωβρίου

 

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940 γίνεται μια προσπάθεια κατάκτησης της Ελλάδος. Μια επιθετική ενέργεια στην οποία η ελληνική κυβέρνηση απαντά άμεσα. Μια επιθετική ενέργεια η οποία πραγματοποιείται από τους Ιταλούς. Δυστυχώς, 80 χρόνια μετά, η Ελλάδα βρίσκεται πάλι σε παρόμοια θέση . Όπως τότε η Ιταλία , έτσι και σήμερα η Τουρκία προσπαθεί να πάρει κάποια κομμάτια της χώρας τα οποία είναι σημαντικά είτε για στρατιωτικούς λόγους είτε -όπως συμβαίνει με τα νησιά- λόγω κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Όλα αυτά προσπαθεί να τα κάνει δικά της μέσω διαφόρων και αλλεπάλληλων παραβιάσεων του εναέριου αλλά και υδάτινου μας χώρου .

Προσπαθεί. Μα δεν μπορεί. Γιατί ο στρατός μας, μέσω αναχαιτίσεων, τους εμποδίζει. Αμύνεται. Αυτό έκανε και τότε . Αμύνθηκε γενναία κατά της σφοδρής επίθεσης των ιταλικών στρατευμάτων στους τομείς της Πίνδου και της Ηπείρου, αλλά και στις τοπικές συμπλοκές στη Β.Δ.Μακεδονία. 135.000 στρατιώτες ,αντί 35.000 ,επιτίθονται σφόδρα. Εκείνη την ώρα πέφτει και ο πρώτος νεκρός . Είναι ο Βασίλειος Τσιαβαλιαρης∙ από θραύσμα ιταλικού όλμου . Μετά από ώρα, γίνονται και οι πρώτοι βομβαρδισμοί. Οι μόνες ανθρώπινες απώλειες είναι στην Πάτρα. Ο ελληνικός λαός συγχαίρει τον κυβερνήτη δικτάτορα Ι.Μεταξά για την απάντηση του.

Η συνέχεια γνωστή. Γράφεται το έπος του 40: μια χούφτα ανθρώπων κατάφερε να νικήσει μια υπερδύναμη της εποχής . Οι πράξεις όσων πολέμησαν αλλά και αυτών που ήταν στα μετόπισθεν για την οργάνωση του πολέμου φάνηκαν σε πολλούς πράξεις θεών και ημίθεων της αρχαιότητας. Πράξεις αναρίθμητες. Γι’ αυτό και μοιάζουν με τα έπη του Ομήρου. Όπως μάθαινα από εκείνα στο γυμνάσιο για την ανδρεία , την τόλμη , το θάρρος και την αυταπάρνηση, έτσι διδάσκομαι και από αυτό το σύγχρονο έπος. Και γι’ αυτό με αφορά. Μου κάνει φανερό πως η αλαζονεία και η υπεροψία δεν κερδίζουν μια μάχη. Την μάχη την κερδίζει η κατάθεση ψυχής. Ούτε οι σημερινοί γεμάτοι μεγαλοστομίες λόγοι, ούτε άλλου είδους καταθέσεις.

Γι’ αυτό και τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται όταν διαβάζω για το 40 δεν είναι λίγα. Ούτε και αμελητέα. Ο θαυμασμός, ο σεβασμός, η ευγνωμοσύνη αυτούς που μου χάρισαν το σπίτι και το όνομά μου, είναι η κινητήριος δύναμη για να τα διατηρήσω, όποτε χρειαστεί. Χάρη σ’ αυτούς ξέρω ότι γίνεται. Πώς να μην τους θαυμάζω όταν τους θαύμασε όλος ο κόσμος; Ακόμα και οι εχθροί τους υποκλίθηκαν στο μεγαλείο τους. Ο Στάλιν , ο Μωρίς Σούμαν, ο Τσώρτσιλ, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι : «Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε ότι τίποτε δεν είναι ακλόνητο εις τα στρατιωτικά πράγματα και ότι πάντοτε μάς περιμένουν εκπλήξεις.» (Από λόγο πού εκφώνησε στις 10/5/1941.)…

Τίποτα λοιπόν δεν είναι ακλόνητο. Αυτό κρατώ. Κι έτσι προχωρώ. Αυτό για μένα είναι ιστορική μνήμη. Να νιώθω πως είμαι το παρόν τους, η φυσική τους εξέλιξη. Αυτό μου δίνει ταυτότητα και το χρέος να την τιμήσω και να την διατηρήσω ανέπαφη με τις πράξεις μου σε οποιαδήποτε συνθήκη και κατάσταση.

 

Παπαδόπουλος Αναστάσιος, μαθητής Β’ Λυκείου

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης