Σοφία Αλμπάνη «Έτσι όπως ρέει το νερό»
Μια σκιά ταξιδεύει στο
σκοτάδι
αγγίζει τις φλέβες της
σιωπής
Σαν χάδι που ξεγλιστρά απ’
τα χέρια
και όμως μένει
Κι εκεί που ο χρόνος
σταματά
εκεί που οι ανάσες
γίνονται κύμα,
δύο βλέμματα ανοίγουν
δρόμους,
δύο ψυχές που δεν μιλούν
και όλα λέγονται
Τι όνομα να έχει τούτη η
φωτιά
που δεν καίει,
μα τρέμει σαν φύλλο στην
αυγή;
Τι είναι αυτό που κυλά στα
ημιτελή όνειρα
σαν φως,
σαν σιωπηλή υπόσχεση;
Πίσω απ’ το σύννεφο που
κρύβει τον ήλιο
υπάρχει πάντα ένα κομμάτι
ουρανού
Έτσι και στις καρδιές
κάτι μένει άθικτο
σαν το φως που διαπερνά
ένα μετάξι.
Μην μιλήσεις,
μην το ονομάσεις ποτέ
Είναι το μυστικό
που δεν ειπώθηκε,
ο ήχος μιας ανάσας που
φοβήθηκε να ακουστεί.
Και όμως,
είναι εκεί,
στη ρωγμή ανάμεσα
σε δυο κόσμους.
Ίσως να είναι η σιωπή που
παίρνει μορφή
το άγγιγμα που βρίσκει
τον δρόμο χωρίς χέρια.
Κάθε βήμα μακριά
μα και κάθε κοντινός
αντίλαλος,
να είναι το ίδιο
ένα ανεπαίσθητο σύμπαν
που στριμώχνεται στον
αέρα.
(Η Σοφία Αλμπάνη, μαθήτρια της Α1 τάξης στο 9ο Γυμνάσιο Αχαρνών, διακρίθηκε στον Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης και έλαβε το 1ο βραβείο.)
